Nooit verwacht toch gekregen
Het is bijna 4 jaar geleden dat ons dochtertje geboren werd. We hadden het eigelijk helemaal niet verwacht, omdat ik een onregelmatige cyclus had. Toentertijd waren we 8 jaar getrouwd. Omdat ik een onregelmatige cyclus had, ben ik het eerste jaar toen we getrouwd waren aan de pil gegaan, en na 1 jaar ben ik gestopt.
We kijken wel hoe het zou aflopen. We hadden afgesproken dat we niet zouden gaan dokteren en geen onderzoeken laten doen. Als ik wel zwanger zou raken zou het kindje welkom zijn.
In 1994 heb ik waarschijnlijk een miskraam gehad, het was heel pril en het was heel vroeg in het stadium, dat ik geen eens wist dat ik zwanger zou zijn, mijn menstruatie was veel erger dan normaal. De dokter zei dat het heel vroeg in het stadium was. We zijn hier van geschrokken. In 1996 bleek ik weer opnieuw zwanger te zijn, we konden het eerst niet geloven en hebben wel 2 zwangerschaptesten gedaan, en ja hoor ik was zwanger, dit kindje was welkom.
Het spookte in ons achterhoofd dat het ook dit keer mis zou gaan,vooral dat ik een miskraam had gehad. Na 3 maanden ben ik voor het eerst bij de verloskundige geweest, maar daar konden ze het hartje niet horen en werd duurgestuurd naar het ziekenhuis voor een inwendig onderzoek, hier bleek dat het hartje van het kindje in orde was, een geruststelling en bleek dat het kindje 11 weken was. Na dit bezoek kon ik weer gewoon naar de verloskundige.
De eerste 3 maanden was ik niet misselijk, alleen mijn borsten tintelden, en elke keer het gevoel dat ik ongesteld moest worden. Het kindje groeide goed en elke maand kwam ik weer iets aan. Met 6 maanden kreeg ik al harde buiken een heel raar gevoel. S’nachts kreeg ik last van krampen in kuiten en dit bleef heel de zwangerschap, best lastig. Ik had een aparte manier van slapen, mijn armen onder het kussen van mijn man en dit sliep heerlijk.
Het waren wel zware maanden, vooral door de tropische temperaturen van dat jaar in 1997. Met zwangerschaps-gymnastiek heb ik een leuke periode achter de rug gehad, leuke dames waar je mee kon lachten.Toen de mannen ook mee mochten om te puffen, zouden we niet meer bij komen van het lachen. Toen de zwangerschap gymnastiek was afgelopen vonden we het wel jammer, en we hadden besloten als alle baby’s er zijn komen we weer eens bij elkaar. De laatste maand was niet leuk meer het was warm en kon niet meer lekker slapen.
Deze maand dat was in Juli 1997 ben ik in de ziektewet gegaan want ik had last van mijn HB-gehalte en was telkens moe.De avond ervoor dat was de dag dat ons dochtertje geboren was waren we bij mijn zus we waren daar op visite. ik weet dit nog goed, want ik moest plassen en ging naar de wc. Op een gegeven moment bleef de urine, ik wist niet dat het vruchtwater was doorlopen en mijn man geroepen. Mijn zus kwam ook en zei dat het vruchtwater was, dat kon ze ruiken en het was helder, dit kon betekenen dat de bevalling weleens kon beginnen. Toen zijn we naar huis gegaan met de auto, mijn zus mee want die zou bij de bevalling aanwezig zijn. Thuis gekomen hebben we eerst koffie gezet en het bleek al 22:45 uur te zijn. Ze zei we gaan naar bed we zien wel. Ik was er niet gerust op, want ik wist niet eens wat ik zou voelen als de weeën zouden begonnen. Om 23:30 begon ik wat kramp te krijgen in de buik, en dit werd maar steeds erger en het was uit te houden.
Zou het nu echt beginnen dacht ik? en ja hoor het zette door, het was inmiddels 1:00 uur 31 Augustus 1997. Samen zijn we naar beneden gegaan mijn man en ik. Mijn zus die inmiddels ook wakker was zei: het is begonnen, rust nu maar goed uit want je hebt al je energie nodig. Sigaretje opgestoken en tussen de weeën door gerookt, dit klinkt raar maar ja ik was wel een beetje gespannen. verloskundige gebeld om 2:30 uur en die kwam kijken en ik had 3 centimeter ontsluiting, ze zei ik kom om 8:30 uur terug. Tegen 3:00 had ik het even niet meer en mijn zus en mijn man zeiden ga maar eens lekker onder de doche. tijdens het douchen werd ik misselijk en moest overgeven, dit was de eerste keer van mijn zwangerschap. mijn zus zei tegen mijn man dit konden wel eens echte ontsluitingsweeen zijn. Ik had het gevoel dat ik zou stikken overgeven en weeën opvangen tegelijk. naar beneden gegaan en de misselijkheid was over.
De weeën waren best optevangen, mijn man masseerde mijn rug en dit was heerlijk. Om 8:30 kwam de verloskundige weer en zijn we naar boven gegaan en ze ging kijken hoeveel ontsluiting ik had en dit bleek 10 centimeter te zijn. Spulletjes gepakt en ze zei als je een perswee krijgt mag je mee persen, ik wist natuurlijk niet wat een perswee was, maar daar kwam ik eigelijk gelijk achter. de persweeën duurden niet lang en op een gegeven moment was de hartslag van de baby niet meer te horen, ik dacht dat het over was, maar de verloskundige zei, ga maar op je zei liggen, en daar was de hartslag erweer.
Op een gegeven moment zei mijn man daar heb je het hoofdje, pikzwart haar had het, mijn zus maakte foto’s en op een gegeven moment stond het hoofdje er, dit brandde wel, en met nog een perswee was ze er, een dochtertje. Mijn man knipte de navelstreng door en er werden aardig wat foto’s gemaakt. de verloskundige keek haar helemaal na en ze was gezond als een vis. het eerste wat ik zei toen ik gedocht had, lekker een sigaretje daar heb ik wel zin in, omdat mijn hb-gehalte laag was moest ik deze dag boven blijven. Het was 10:30 uur en ze is geboren om 10:15 uurZondagsmorgens.
Als ik zo terug kijk op de zwangerschap en bevalling is dit allemaal meegevallen. de een zegt dit over de bevalling en de ander weer iets ander’s. Ik was zo nuchter en zei ik zie het allemaal wel.