Eindelijk een tastbare herdenkingsplaats
Elisabeth Anna Wolsink schreef het aangrijpende boek ‘Ik breng je naar de overkant’, waarin ze zich richt tot haar zoontje dat in 1977 levenloos geboren werd. Met de onthulling van een gedenkteken, is er nu een fysieke plek ter nagedachtenis van levenloos geboren kinderen.
17 juni werd in het park al een treurwilg geplant, met de herdenkingssteen is de plek nu af.
Haar eigen kind heeft ze nooit gezien, laat staan vastgehad. Meteen na de bevalling werd het kind weggehaald. ‘Je zag je kind niet, mocht je kind niet aanraken, je had geen idee hoe je kind eruit zag.’
Bij de begrafenis mocht ze niet zijn. ‘Zo ging dat toen. En je praatte er niet over, er rustte een taboe op. Zo was dat.’ De plek staat daarom vooral voor respect: (alsnog) respect, voor het levenloos kind. Maar ook voor al die moeders, vaders en anderen die de geboorte van een levenloos kind van nabij meemaakten. ‘Er is’, zegt ze, ‘op al die vlakken gelukkig inmiddels veel verbeterd. En het taboe is er af.’
De herdenkingsplaats is iets tastbaars. Wolsink hoopt dat de plek mensen helpt het leed te verwerken. ‘Zoiets bestaat nog niet. Ik denk dat velen hier iets vinden. Ik hoop dat anderen hier net als ik hun gevoelens kwijt kunnen.’
Wolsink onthulde de herdenkingssteen, met daarop het gedicht van haar hand dat ze op 17 juni voorlas. ‘Iedere bezoeker hier heeft zijn eigen verhaal en stille verdriet. Van die verhalen is de treurwilg het symbool, een levend bewijs’, sprak ze.
Ze bedankte uitgeverij Ten Have uit Kampen – uitgever van haar boek en zo reden voor de keuze van Kampen als locatie voor een herdenkingsplek- en de gemeente uitvoerig voor hun medewerking.
Na afloop wees ze op de symboliek van de treurwilg. ‘Nu vallen de bladeren, gaan we de donkere tijd tegemoet. Maar je weet: het wordt weer lente. Het wordt weer licht, weer beter. Zo is het ook in het leven . In zware periodes, als je in de winter van je leven verkeert, besef dan dat het weer lente wordt. Het leven gaat door, je moet verder. Ik hoop dat deze betekenis van de plek de mensen helpt.’
Of, zoals ze eerder zei: ‘De treurwilg, zal groeien, blootgesteld aan de wisseling van de seizoenen en alle elementen van de natuur. Deze boom zal kracht laten zien, door staande te blijven ondanks de hevige stormen. Een symbool voor ons allen.’
De tekst op het gedenkteken:
Ik kijk over het water.
Daar, aan de overkant…
een levend bewijs.
Een symbool statig, treurig…
de takken gebogen,
het water rakend van verborgen verdriet.
Soms druppels van regen,
de stille tranen op de fragiele takjes
van de treurwilg.
Het prille groen de cyclus
van een nieuw leven.
Uitbundig in blad, maar gebogen onder
het verdriet.
Het leven, het leven gaat door.
Ondanks al het verdriet en pijn.
Een levend symbool voor jouw onsterfelijkheid, mijn kind.
Voor jou en velen met jou.
bron: de Stentor, foto Freddy Schinkel
