Petra
Petra Verlies 7 Nov 2017

Het verhaal van Kayleigh

Dit is het verhaal van ons eerste kindje, onze dochter Kayleigh Meagan Colinda.

Op zaterdag 2 juni 2007 was het eindelijk zover: onze dochter Kayleigh werd geboren. Helaas gebeurde wat je je ergste vijand niet toewenst. Kayleigh was vlak voor haar geboorte overleden doordat de navelstreng gescheurd was. De zwangerschap was redelijk voorspoedig verlopen. Ik had een beetje last van de gebruikelijke zwangerschapskwaaltjes, maar ik had het er graag voor over. We hadden niet verwacht dat we zo snel zwanger zouden worden. We hadden het wel gehoopt, maar ja het moet je ook gegund zijn. Dus we waren erg verrast dat we binnen 2 maanden al zwanger waren. We hadden net de bruiloftsdatum gepland op 11 juli 2007 toen ik in september 2006 ontdekte dat ik zwanger was. We besloten wel te zien hoe het zou gaan en gewoon de trouwdatum te laten staan.

Positieve zwangerschapstest

Toen we de test deden konden we het niet geloven, zo duidelijk positief was hij. Voor de zekerheid hebben we nog een test gedaan. Toen de huisarts en verloskundige gebeld en een afspraak gemaakt. Alles ging goed, de termijnecho werd gedaan en daarna hebben we een combinatietest gedaan. We wilden niet weten of het een jongetje of meisje zou worden, maar wel welke kans we hadden op Down-syndroom. Ik ben boven de 36, dus daar wilden we rekening mee houden. We waren zo gelukkig toen we de echo’s zagen. Het was zo’n mooi gezicht, dat kleine mensje dat in mijn buik groeide, zo’n wonder. Het was wel een eigenwijsje, want de baby deed alles om te zorgen dat we extra echo’s nodig hadden. Ze wilde zich nooit in 1 keer laten checken.

Groeiachterstand verdwijnt

Ik hield me aan alle aanbevelingen en deed geen dingen die slecht konden zijn voor de baby. Slikte foliumzuur en vitaminen en deed mee aan Moeders voor Moeders. Met 20 weken werd de echo gedaan om te checken of alles goed aangelegd is. Hierbij bleek dat ons kindje niet goed groeide en ik moest stoppen met werken en rustig aan gaan doen. Vanaf die tijd kreeg ik regelmatig een echo bij de gynaecoloog om de groei van ons kindje te checken. Doordat ik rustig aan deed haalde ons kindje de groeiachterstand langzaam in. In het begin groeide ze wel, maar haalde ze de achterstand niet in. Maar langzaam aan haalde ze het in en toen hoefden we niet meer voor een echo te komen en konden we weer naar de verloskundige.

De uitgerekende datum

30 mei 2007 was ik uitgerekend, maar deze datum ging voorbij zonder dat er wat gebeurde. De baby lag goed en ingedaald, maar had nog geen zin om te komen. Vrijdag 1 juni verloor ik vocht, maar het was me niet duidelijk of het urine was of vruchtwater, dus gingen we naar het ziekenhuis voor een test. Dat duurde een hele tijd. Er werden testjes gedaan en de hartslag en beweging van de baby gevolgd. Uiteindelijk kregen we te horen dat het waarschijnlijk geen vruchtwater was en dat we weer naar huis konden gaan.

De bevalling begint

Van vrijdag 1 juni op zaterdag 2 juni begon het. Vrijdagavond waren we laat naar bed gegaan, want we waren zaterdag toch vrij. Maar ‘s nachts om half 4 werd ik wakker omdat ik lekte. Ik ging naar het toilet en ik zag dat het nu wel vruchtwater was. Ik kon toen niet meer slapen, want ik wist dat ons kindje binnen niet al te lange tijd geboren ging worden. Ik ging om naar beneden om te ontbijten en liet mijn vriend (Michael) maar even slapen, want het kon volgens mijn zwangerschapscursus nog wel even duren. Maar toen ik net mijn ontbijt op had en op de bank in mijn zwangerschapsdagboek zat te schrijven voelde ik ineens een sterke pijnscheut links in mijn buik. Het was net of er iets knapte in mijn buik. Meteen daarna moest ik overgeven en begonnen de weeën om half 5. Direct met maar 2 minuten ertussen en ze hielden een minuut aan. Dus toen ben ik Michael wakker gaan maken en hij heeft de verloskundige gebeld.

Naar het ziekenhuis

De verloskundige kwam na een half uurtje of zo, constateerde dat ik 2 cm ontsluiting had en zei dat we maar naar het ziekenhuis moesten gaan. We wilden graag poliklinisch bevallen, want dan is alles bij de hand als er wat mis zou gaan. We hadden afgesproken naar het Spaarne ziekenhuis in Hoofddorp te gaan en daar hadden we ook alle echo’s en onderzoeken gehad. Maar de verloskundige kwam vertellen dat het Spaarne vol was en dat we naar Haarlem moesten naar het Kennemer Gasthuis. Daar waren we nog nooit geweest en we wisten niet eens precies waar het was. We hebben onze ouders gebeld en zijn op pad gegaan.

Eerste kleinkind van mijn ouders

We konden het gelukkig meteen vinden en werden goed begeleid in het Kennemer. Michaels ouders waren meegekomen naar het ziekenhuis, hun eerste kleinkind werd geboren. Mijn ouders wachtten thuis, voor hen was het ook het eerste kleinkind. De verloskundige zou pas komen als het bijna zover was, want die was nog met een andere bevalling bezig. De weeën deden ongelofelijk veel pijn en ik had nauwelijks tijd om bij te komen. Ik ben niet kleinzerig, maar dit viel me vies tegen. Tussen de weeën door werd de hartslag van de baby gemeten en die was steeds goed. Ik kon geen verdoving krijgen, want dan moest eerst de verloskundige komen. Uiteindelijk toen ik 8 cm ontsluiting had kwam de verloskundige in het ziekenhuis. Ze gaf me geen verdoving, want dat was niet meer nodig. Ik kreeg al persweeën, dus de verloskundige heeft geholpen met de laatste 2 cm een beetje op te rekken.

Persen lukt niet meer

Ik mocht gaan persen om half 9. Ik had in 4 uur tijd dus volledige ontsluiting. Na drie kwartier persen ging de verloskundige naar huis, want haar dienst was om. De volgende verloskundige kwam. Ik zou een uur moeten persen en dan zouden ze de arts assistent gaan halen. Na een uur persen en alles geven wat ik had was onze baby nog niet geboren. De baby lag al een uur op dezelfde plek in het geboortekanaal, ze kwam niet verder met haar bolletje. Er leek een soort randje te zitten. De arts assistent werd geroepen en die kwam na een half uur of zo. Hij vond dat de weeën niet sterk genoeg waren en wilde me een infuus geven om de weeën te versterken. Maar ik was zo moe, ik kon niet meer. En ondertussen maar gewoon doorpersen en 2 tellen rusten tussen de weeën door. Er werd op het bolletje van de baby iets vastgemaakt om de hartslag in de gaten te kunnen houden.

Het gaat mis

Na een kwartier/half uur werd ineens de gynaecoloog gehaald. Het bleek niet goed te gaan met de baby. Ik had dat niet echt in de gaten, want iedereen bleef heel rustig. De gynaecoloog kwam vrij snel en ging direct aan de slag. Hij had in de gaten dat het niet optimaal ging met de baby en dat ze snel geboren moest worden. Hij had gedacht dat ze een beetje zuurstof nodig had. Ondertussen was het half 11 en was ik 2 uur aan het persen.
Tijdens een wee kreeg ik een injectie met verdoving en werd ik behoorlijk ingeknipt. Michael griezelt nog van het geluid. De gynaecoloog pakte de vacuümpomp en zette deze op het bolletje van onze baby, maar deze liet los. Toen heeft de gynaecoloog de tang gepakt en de baby eruit gerukt. Ze werd met een plof op mijn buik gegooid en direct werd de navelstreng doorgeknipt. Met de baby kwam er een grote plas bloed mee. De gynaecoloog ging naar een tafeltje vlak naast ons. De baby werd door de gynaecoloog en de kinderarts uitgezogen en gereanimeerd. Ze was heel bleek. We moesten aan de verpleegkundigen die aanwezig waren vragen of we een dochter of zoon hadden gekregen, want we hadden het niet gezien. De verpleegkundigen bleven zeggen dat het wel goed zou komen. Maar de gynaecoloog begon na 20 minuten reanimeren met zijn hoofd te schudden. Ze konden niets meer doen.

Geen lucht meer

We hebben haar de namen gegeven die we verzonnen hadden. Ze verdient een mooie naam, want ze is een heel mooi meisje. De familie is gebeld en ingelicht. Michaels ouders waren in het ziekenhuis, mijn ouders zijn als een speer naar ons toegekomen. Michaels broer en schoonzus en mijn zus zijn gekomen. Mijn broer zat in Nepal en kon er helaas niet bij zijn. Kayleigh heeft een tijdje op mijn blote lijf gelegen. Toen ze haar net neerlegde ontsnapte er nog een beetje lucht wat ze in haar gepompt hadden naar buiten en leek het net of ze zuchtte. Dat was echt zo vreselijk. Ik dacht echt dat ze net als in de film toch nog uit zichzelf zou gaan ademen. Maar helaas het waren 2 zuchtjes.

Operatie na de bevalling

Omdat de placenta niet los liet na een uur moest ik nog naar de ok. Na anderhalf uur ging ik pas naar de ok en kreeg een volledige narcose. Ik ben daar meteen gehecht. Daarna hebben we Kayleigh gewassen en de verpleegkundigen hebben geholpen om Kayleigh aan te kleden. Dat vonden we te eng. We hebben helemaal geen ervaring met baby’s en dan een overleden kind aankleden is te eng. Een verpleegkundige vroeg of een collega zwart-wit foto’s voor ons mocht maken als aandenken. Dat vonden we een mooi idee. De familie die gekomen was heeft Kayleigh vast gehouden. Er zijn afdrukjes gemaakt van de voetjes en ze heeft een mooi pakje aangekregen. Ze heeft het pakje aan gekregen dat we als eerste gekregen hadden van Michaels oma en opa, een pakje met oranje Nijntjes. We hadden dat pakje gekregen voor sinterklaas, omdat alle kleinkinderen iets gekregen hadden. Een pakje met een overslagtruitje, broekje, slofjes en een mutsje en daaronder een rompertje. Ze kreeg de kleertjes aan die we ingepakt hadden.

Samen naar huis

Ik moest nog een heel tijdje blijven in het ziekenhuis, maar we wilden alleen maar naar huis met ons meisje. Er moest bloed bij me afgenomen worden, het infuus moest verwijderd worden en ik werd een beetje in de gaten gehouden na de ok. We wilden niet dat er obductie gedaan werd bij ons mooie meisje, we wilden haar meenemen en ongeschonden laten. We kregen haar er toch niet mee terug en het was duidelijk wat er gebeurd was.

Uiteindelijk mochten we naar huis. Ik kreeg 2 soorten pijnstillers en ijzer mee. We hadden een fleece dekentje ingepakt voor als het koud was buiten en die hebben we bij haar omgeslagen. Zo is ze mee naar huis gegaan. Ik heb haar vastgehouden toen we met de rolstoel naar de uitgang gingen en tijdens de auto rit. Bij de ingang van het ziekenhuis feliciteerde iemand ons nog. Kon zij ook niet weten, maar het was wel heel moeilijk. Thuis gekomen heeft de familie de buren en iedereen die we konden verzinnen ingelicht, omdat we niet verrast wilden worden door felicitaties en vragen. Er moest van alles geregeld worden.

Samen op de bank

Het was net een hele hete week, dus moest er een koelplaat komen. Eerst heb ik met haar op de bank gezeten en ze heeft even in de box gelegen die al beneden klaar stond. Maar ze moest koud liggen en ik moest mijn bed in. Ik wilde niet, ik wilde zo lang mogelijk naar mijn meisje kijken. Ze heeft even in haar eigen kamertje gelegen, maar dan had ik geen rust. Ik wilde de hele dag en nacht naar haar kijken, want nu kon het nog. Dus hebben we haar bedje naast ons bed gezet. We hebben iedereen die haar wilde zien gevraagd om zondag te komen. Er kwamen heel veel mensen; familie en wat lieve vrienden. Er zijn heel veel foto’s gemaakt (zo’n 500) en een paar filmpjes.

Begrafenis regelen

We hebben heel veel in korte tijd moeten beslissen. We hadden nog nooit een begrafenis hoeven te regelen, dus het viel niet mee. Er is een hele vriendelijke begrafenisondernemer gekomen en die heeft geholpen. Kayleighs geboortekaartje dat we hadden uitgezocht, hebben we aangepast door op de andere binnenzijde te zeggen dat ze niet bij ons kon blijven en wanneer het afscheid was. Helaas is de drukker vergeten ons er op te wijzen dat we de dag vergeten waren te vermelden, maar ja. We hadden niet zoveel kaartjes besteld en moesten er nu een stuk meer versturen, dus hielden we er zelf nog maar 2 over. We hebben een mandje uitgekozen, een bruin rieten mandje. Een kistje vinden we zo akelig. We willen ook alles wat positiever benaderen, dus praten liever over plekje dan graf en zeggen liever ze is mooi dan ze was mooi.

Samen op de foto

De dag voor de begrafenis hebben we nog heel veel foto’s van Kayleigh met ons gemaakt. Ik stond alleen nog maar roffelig op de foto, zonder make-up en gel in mijn haar. Ik heb me dus mooi aangekleed en opgemaakt om op de foto te gaan met mijn dochter. Toen wilde eigenlijk iedereen nog wel met haar op de foto. Iedereen had het idee dat ze nog niet op de foto stonden met Kayleigh. We hebben Kayleigh op een kussentje gelegd, want we wilden niet dat er met haar gezeuld en gerommeld zou worden. De dagen ervoor was het gebeurd dat iemand haar vast had en dat haar handjes zo slap langs haar lichaam vielen. Dat vonden we heel vervelend. Op een kussentje ging het heel goed. Het zijn hele mooie foto’s geworden.

Veel hulp van anderen

De kraamverzorgster kwam om mij te verzorgen, maar er was verder niet veel te doen voor haar. Er waren de hele dag heel veel mensen om ons heen. Michaels vader bleef zelfs slapen en wilde niet naar huis gaan. Er werd goed voor ons gezorgd. Alle dingen die we nodig hadden werden gehaald en er werd gekookt. Iedereen voelde zich zo machteloos en wilde zo graag iets doen. De kraamverzorgster heeft een plukje van Kayleigh’s haar geknipt voor ons. Dat hebben we in een mooi doosje gedaan. Eerst heeft ze haar bolletje een beetje gewassen en toen voorzichtig een plukje afgeknipt. Ze had heel veel mooie donkere haartjes, dat hadden we niet verwacht, want wij hadden als baby beiden niet veel haar. We wilden Kayleigh begraven vanuit de kerk, dat was het enige wat we kenden. Maar we waren zelf al een hele tijd niet naar een kerk geweest. Ik stond nog wel ingeschreven bij de gereformeerde kerk in ons dorp. Mijn vader heeft toen de dominee, een vrouw, gevraagd of ze wat voor ons kon doen. Het is een hele lieve vrouw en samen hebben we een hele mooie dienst gemaakt. We konden onze eigen liedjes laten spelen en ze heeft een mooi verhaal gelezen over “Pip en het randje van de hemel”.

Drukte op de begrafenis

Op de dag van de begrafenis hebben we ‘s morgens samen afscheid genomen van ons meisje en haar in haar mandje gelegd. We hebben haar gewikkeld in haar fleece dekentje, zodat ze het niet zo koud zou krijgen. Iedereen heeft iets gegeven om in haar mandje te leggen, zodat wij altijd bij haar zouden zijn. Bij het mandje zat al een beertje. Michael heeft zijn favoriete voetbalshirt dat hij droeg met de geboorte meegegeven. Mijn moeder heeft een zelfgemaakt knuffeltje meegegeven, Michaels moeder een Schots beertje dat een doedelzak liedje speelt. Michael had dit beertje jaren geleden meegenomen van een Schotse vakantie. Mijn zus heeft een Tigger meegegeven.

Nog meer cadeautjes

Mijn moeder heeft 2 lapjes stof van kleding van mijn overleden oma meegegeven. Ik heb een lokje van mijn haar meegegeven in een hartvormige doorzichtig doosje. Wij hadden een lokje van haar haar en zij van mijn haar. Ze had heel veel mooie cadeautjes gekregen, een mooie kinderbijbel en een gouden armbandje, maar we wilden toch ook mooie aandenkens aan haar bij ons houden. We hebben tijdens het sluiten van het mandje ons liedje gedraaid: You’ll be in my heart van Phil Collins. Daarna hebben we haar zelf in de auto gedragen en naar het gebouw gereden waar we voor de dienst samen kwamen. Omdat het mandje al dicht was en we toch iedereen wilde laten zien hoe mooi ze is, hadden we een grote zwart-wit foto meegenomen. Er waren veel familieleden, collega’s, vrienden en bekenden. Michael’s baas had voor heel veel bloemen in de kerk gezorgd en van iedereen kregen we mooie bloemstukken.

You make me feel brandnew

Toen we Kayleigh de kerk indroegen klonk het liedje van haar naam: Kayleigh van Marillion. Er werden 3 roze kaarsjes aangestoken voor Kayleigh en die kregen we later mee naar huis. Mijn zus en ik hebben wat voorgelezen voor Kayleigh. De dominee heeft het stukje van Michael voorgelezen, want die kon het zelf niet. Tijdens de dienst kregen we een herdenkingssteen met haar naam erop. Die heeft het verdere kerkjaar in de kerk gelegen in het gedenkhoekje en ligt nu bij ons thuis. Er zijn 2 liedjes van Simply Red gespeeld: Ev’rytime we say goodbye en You make me feel brand new. Er zijn ook kerkliedjes gezongen en er is een stukje uit de kinderbijbel gelezen. Ik kon haast niet zitten of lopen, maar ik wilde erbij zijn. Het was het enige en laatste wat ik voor mijn meisje kon doen.

Haar laatste rustplaats

Toen we haar de kerk uitdroegen speelde weer You’ll be in my heart. Op de begraafplaats bij ons in het dorp had Michael een mooi plekje uitgezocht. Ik kon haast niet meer lopen, maar wilde er zelf heen lopen. Samen hebben we haar naar haar laatste plekje gedragen en haar in de grond gezet. Op haar mandje heb ik een paar seringen gelegd, want dat zijn onze familiebloemen. Daarna hebben we iedereen gevraagd een roze of witte roos op haar mandje te leggen. De rozen die over bleven hebben we er zelf opgelegd en een deel is naar mijn oma gegaan, die vlakbij begraven lag. Toen stortte ik bijna in en ben ik met de rolstoel weggereden. We zijn met iedereen nog even naar het gebouw bij de kerk terug gegaan en hebben met iedereen beschuit met roze muisjes gegeten. Want ons meisje verdient ook muisjes. Mijn broer kon er helaas niet bij zijn, hij kwam de dag na de begrafenis pas in Nederland aan. Ik heb na de begrafenis heel veel pijn gehad. De knip was heel erg gaan ontsteken en het was heel dik geworden. Ik heb in soda en biotex gezeten en heel veel pijnstillers geslikt. Ik had 3 soorten pillen en ik heb van alles het maximale ingenomen, terwijl je ze niet eens allemaal tegelijk mag gebruiken, maar een van de soorten moet nemen. Ik kon niet draaien of uit bed komen. Alles deed verschrikkelijk veel pijn. Na het weekend ging het beter en kon ik de medicijnen afbouwen. Het weken in biotex ging goed, er kwam veel vuil uit.

De dokter vertelt wat er gebeurde

Na 2 weken hadden we een afspraak bij de gynaecoloog. Ik kon nog moeilijk lopen en was nog niet helemaal genezen van de ontsteking. De gynaecoloog vertelde nog eens wat er gebeurd was. De placenta was nagekeken door de patholoog-anatoom. Kayleigh’s navelstreng was vergroeid met de vliezen. Dat was dus een zwakke plek in de navelstreng. Doordat de navelstreng scheurde is ze eigenlijk doodgebloed. Ze heeft niet geleden, ze is langzaam weggegleden. Ze had ook geen uitdrukking van pijn op haar gezichtje. Ze weten niet op welk moment de navelstreng gescheurd is, maar het kan niet zo vroeg tijdens de bevalling geweest zijn volgens de gynaecoloog, want dan hadden ze dat gezien bij haar hartslag. Tot vlak voor ze geboren was, zo’n 2 minuten ervoor klopte haar hartje nog. Maar de gynaecoloog vertelde nu dat het een dopler hartslag was, het is dus een beweging van het hart die gemeten is. Het hoeft geen normale hartslag geweest te zijn, het kan een trilling geweest zijn. De kinderarts had Kayleigh nog mee naar de kinderafdeling willen nemen om te kijken of hij haar nog kon reanimeren, maar dan zouden haar organen al meer dan 20 minuten zonder zuurstof gezeten hebben. Wat voor kindje krijg je dan, dat wilde de gynaecoloog niet. En wij ook zeker niet, een kindje moet wel kwaliteit van leven hebben. We gunden haar rust.

Nooit problemen gemerkt

Er is tijdens de zwangerschap bij de echo’s nooit naar de navelstrengaanleg gekeken, want daar was geen aanleiding toe. Als ik bloedverlies gehad had, hadden ze het wel nagekeken. De doorbloeding van de navelstreng is wel regelmatig gemeten, maar die was goed. Ook was het randje waardoor Kayleigh niet door het geboortekanaal kon weer aangegroeid, constateerde de gynaecoloog tijdens een inwendig onderzoek. Ook dit randje was niet eerder geconstateerd, terwijl ik toch heel veel uitstrijkjes en onderzoeken aan de baarmoeder heb gehad. Op mijn 30e was mijn eerste uitstrijkje van het bevolkingsonderzoek niet goed, er zaten onrustige cellen in. Ik ben toen geopereerd en er is een plakje van mijn baarmoeder afgehaald. Toen is dat randje niet gezien, er was geen aanleiding om er naar te kijken. Bij een eventuele volgende zwangerschap kan de baby dus weer niet door het geboortekanaal en zal ik weer heel erg ingeknipt moeten worden. We hebben dus met de gynaecoloog afgesproken dat bij een volgende zwangerschap een geplande sectio (keizersnede) gedaan wordt. We gaan dan weer naar deze gynaecoloog, want hij heeft gedaan wat hij kon en het was niet zijn schuld. Hij kent het hele verhaal en zal ons dus beter begrijpen dan iemand die ons niet kent.

De verwerking

Toen ik weer een beetje opgeknapt was begon voor mij pas het verwerken. Ik had het idee dat ik 2 weken achter was bij de rest. Ik had zoveel pijn gehad dat ik geestelijk minder bezig geweest was met verwerken. Ik heb de foto’s allemaal af laten drukken en verzameld in mooie boeken. Als ik nog mooiere boeken vond haalde ik alles er weer uit. Ik heb voor familie foto’s afgedrukt, dat was mijn verwerking. Ik kon niet genoeg kijken naar ons mooie meisje. Ik heb een paar mooie grote foto’s in zwart-wit af laten drukken voor boven de bank en boven ons bed. Door ons hele huis heen staan foto’s van Kayleigh. Als laatste heb ik een roze Nijntje fotoboek gevuld met de allermooiste foto’s, zodat ik die aan mensen kon laten zien als ze erom vroegen. Helaas gebeurt dat niet veel. Ik zal zelf aan moeten geven dat ik het prettig vind dat er naar de foto’s gekeken wordt en er over Kayleigh gepraat wordt.

Haar slaapkamertje

We hebben heel veel kaarten gekregen en hebben alles in een roze box gedaan. Alles wat met Kayleigh te maken heeft gaat in de box, kaarten, foto’s, boekjes enz. Haar kamertje hebben we intact gelaten. We hebben alleen al haar spulletjes in haar kamer gezet, haar box is uit elkaar gehaald, de kinderwagen staat er, alles eigenlijk. We hebben haar kamer wel netjes opgeruimd en nog wat mooie plaatjes aan de muur gehangen. We komen er wel regelmatig, maar de deur staat op een kier. Ik wil het niet helemaal afsluiten, maar kan het ook niet aan om de hele tijd haar spulletjes te zien als ik langsloop. Dus een kiertje is goed en als ik meer wil ga ik in haar kamer zitten in de schommelstoel of zo.

Een droevige bruiloft

11 juli 2007 zijn we toch getrouwd, want ik wilde graag dezelfde achternaam hebben als mijn meisje. Maar het was geen vrolijke dag. We hebben ballonnen opgelaten bij ons meisje en een foto neergezet in de trouwzaal zodat ze toch een beetje bij ons was. Met de familie hebben we alle foto’s van Kayleigh bekeken. We hebben haar plekje heel mooi gemaakt. We hebben een grijs-roze steen in de vorm van een hartje uitgekozen. Hierop hebben we de tekst laten zetten: “Ons meisje, Till’ we meet again”. Daaronder hebben we haar namen gezet: Kayleigh Meagan Colinda Guijt en haar geboortedatum: 02-06-07 en onderaan een vlinder. Om haar plekje liggen smalle grijze bandjes en daarin liggen roze steentjes. Aan het hoofdeinde staan 2 roze/paarse potten met plantjes. Aan het voeteneinde is een klein tuintje voor de bloemetjes die ze iedere week krijgt. We branden kaarsjes bij haar en brengen af en toe een cadeautje mee. Ze heeft een plexiglas box met daarin een Nijntje en een schaapje dat we meegenomen hebben van Texel tijdens onze “huwelijksreis”. Zo kunnen we wel mooie knuffeltjes neer zetten en worden ze niet nat en vies. En er staat ook een engeltje bij haar. Mijn ouders komen er ook heel veel, anderen maar af en toe.

Tatoeage van haar naam

We hebben een tatoeage laten zetten op ons linkerbovenbeen voor onze Kayleigh. Het is een Keltische knoop met haar naam erboven. De Keltische knoop staat voor drie-eenheid en dat zijn we nu. En het staat voor geboorte-leven-sterven, begin-midden-einde enz. alles wat maar een drie-eenheid is. Dat vonden we echt heel goed bij ons passen. Helaas komen we veel onbegrip tegen. Mensen willen niet meer stilstaan bij ons verdriet. Het moet al vrij snel voor anderen over zijn. Het doet het meeste verdriet als je dacht dat die mensen je beter kenden of als je meer begrip verwacht had van iemand. We gaan naar de psycholoog en VOOK (Vereniging Ouders Overleden Kind) en praten daar met lotgenoten. Dat laat je merken dat je niet gek bent, maar dat andere mensen niet in staat zijn je te begrijpen. Het geeft veel steun en herkenning. Als we kaarten naar mensen sturen zetten we Kayleigh er gewoon bij en/of we zetten een vlindertje. We willen graag aan Kayleigh denken als een vlindertje. We hebben ook het idee dat ze vlak bij ons is en ons signalen stuurt dat ze er is. We willen ook graag “familie Guijt” genoemd worden, want voor ons gevoel zijn we dat ook nog. Maar het is wel eens moeilijk om jezelf als papa en mama te zien als je geen kind hebt om te verzorgen.

Weer aan het werk

Ondertussen zijn we weer aan het werk gegaan. Het viel voor mij niet mee, ik ben 9 maanden thuis geweest om te zorgen dat de baby goed zou groeien. En later mijn zwangerschapsverlof en vakantie. Het is echt moeilijk in het begin om overal baby’s, kinderwagens en dikke buiken tegen te komen. Overal wordt je ermee geconfronteerd. Maar na een tijdje leer je om over zulke dingen niet na te denken, dan wordt je gek en kun je niets meer doen. Dat was het verhaal van ons prinsesje Kayleigh. We zullen en kunnen haar nooit vergeten. We zullen nog vaak over haar praten en zeker aan haar denken. En we weten zeker….. ooit zien we elkaar weer.

Colinda

Reageer op artikel:
Het verhaal van Kayleigh
Sluiten