Zomaar een dag in het leven van een mama
Redelijk drukke dag gehad vandaag. Kindjes uit bed, schone luier en in de kleren, mama in de kleren, naar beneden en bordje pap. Samen op de fiets, Bas naar de psz. De fotograaf zou vandaag komen. Mijn kindjes namen de glijbaan in, zowel Bas als Kim. Zo gaaf om dat kleine meisje te zien klimmen en lachen als ze naar beneden glijdt. Bas een kus en ´aju!´Kim en ik weer op de fiets naar huis, was overal vandaan gehaald, machine doet de rest. Samen even koffie, koekje en kokken, dan in de buggy naar het CB.
Alles ok, 2 prikken en in het zonnetje weer naar huis wandelen. Even spelen en wat drinken, weer op de fiets, Bas halen. Met een zingende peuter achterop en een dansende dreumes voorop weer naar huis. Mama geniet. Even wat eten en kindjes naar bed. Mama aan de was en de poets, tussendoor beetje bijlezen op kok. Nog veel meer wassen, strijken, poetsen, opruimen, piepers schillen en kindjes weer wakker. Lekker meloen eten, nog meer meloen eten en poosje over de grond rollen met z´n 3-tjes.
Om vier uur hadden we afgesproken, om 10 voor vier staat ze op de stoep. K. De kindjes reageren niet eens onwennig op haar. Bas wil z’n stoel in, z’n kleurspullen, kijkt K. aan en roept “Kajim mammetje tenuh!”. K. kijkt me vragend aan. Ik lach. Ik wens K. veel plezier met het bloemetjes tekenen en pak Kim die zich een weg naar boven probeert te klimmen via m’n benen op, geef haar een kus en zet haar bij K. op schoot. Mama geniet. Snel even de gestreken was opruimen, omkleden, beetje make-up en K. instructies en uitleg gegeven. Met de hut aan kant, het eten panklaar en K. met de 2 kindjes in huis ga ik werken. Onrustiger dan anders. Rustiger dan anders.
Snel ‘vergeet’ ik thuis als de ‘spits’ op m’n werk vroeger begint dan normaal. Tot ik om 18.50 mijn zoontje hoor lachen vanuit m’n telefoon. Een sms. Papa is thuis, de kindjes in bed, K. naar huis, alles was goed gegaan, de kindjes waren lief geweest en hadden goed gegeten. Ik ga met een oprechte glimlach verder met m’n werk. Het is druk. Mama geniet.
Om half tien gaan zowel de laatste gasten als m’n laatste collega naar huis en blijf ik alleen achter om de laatste resten van een gezellige avond op te ruimen, de kas te tellen en af te sluiten. Ik blijf het eng vinden, helemaal alleen in zo’n groot pand. Ik druk de 2 knoppen in die alle lampen ineens uit doen en toets de code van het alarm in, draai de deur van het slot, ga naar buiten en draai de deur weer op slot en loop snel naar de auto en rij met het licht van de volle maan op de Rijn over de dijk naar huis. Mama geniet.
Peter ligt met z’n ogen half dicht tv te kijken en vraagt hoe het was. Terwijl ik met m’n kont op onze te harde salontafel zit, praten we wat. Over hoe moe hij is. Hoe vroeg hij weer op moet (05.00) en dat hij écht op is. Ik ken hem zo niet. Zoals hij de afgelopen 3-4 maanden is. Altijd moe, zeurend en klagend. Maar vooral óp. Peter gaat naar bed, ik pak een borrel en druk m’n lap aan. Peter komt weer naar beneden. Hij was Bas welterusten aan het kussen en hoorde het gevreesde geluid. Wéér. En kwam naar beneden, met z’n armen in de lucht. Ik maakte een beker melk warm, mikte er wat Nutrix in, gaf Peter de beker en een kus en ging weer zitten. Alles stil. Héérlijk. Even zitten. Mama geniet.
Om kwart over twaalf moest ik de lap uitzetten van mezelf. Ook ik heb slaap nodig. Zélfs ik. Met m’n laatste krachten ruim ik de laatste rommel op, was m’n gezicht en sluip naar boven. Leg m’n knul recht in bed, dek hem toe, geef hem een kus en aai over z’n bol. Ga heel even op m’n knieën bij hem zitten terwijl ik mijn hand op z’n hoofdje houd en vertel hem hoeveel ik van hem hou. Mama geniet.
Ik loop onze slaapkamer in, met ingehouden adem. Tevergeefs. In het zwakke licht van de overloop, zie ik een klein meisje rechtop in bed staan. Ik hoor haar vader snurken. Ik geef Kim een kus, leg haar weer neer en vertel haar zacht dat ze echt moet gaan slapen. Ik doe het licht op de overloop uit en sluip naar bed. Zo voorzichtig en stil mogelijk trek ik m’n kleren uit. Tevergeefs. Een klein meisje begint te brabbelen. In het donker loop ik naar haar toe, leg haar neer, geef haar een kus en een aai en vertel haar dat ze echt moet gaan slapen. Tevergeefs…
Desondanks kruip ik toch ons warme bed in en ga liggen. Tevergeefs. Het kleine meisje begint te huilen, zachtjes. Het kleine meisje laat een vreselijke ruft, niet zo zachtjes. Ik durf niet tegen Peter aan te kruipen, uit angst dat hij wakker wordt. Ik durf m’n koude voeten niet te warmen aan Peter, uit angst dat hij wakker wordt. Kim begint te krijsen en Peter wordt wakker. Hij zucht, staat op en wil zich aankleden. Zoals hij zich de afgelopen maanden al vaker ‘s avonds laat of vroeg in de nacht heeft aangekleed, om met z’n werkkleren aan op de bank te gaan liggen. Zodat hij nog een páár uurtjes kan slapen. Ik zeg hem weer te gaan liggen en te gaan slapen en geef hem een kus. Ik stap uit bed, trek sokken en een dikke pyama aan, pak het kleine meisje en neem haar mee naar beneden, zet haar in de box en pak nog maar een borrel.
En dan krijg je zo’n moment. Zo’n moment dat je heel kok weer even hebt bijgelezen. Je leest over de grote en kleine zorgen van mama’s. De grote en kleine verdrietjes van mama’s. De grote en kleine vreugdes van mama’s. De grote en kleine ergernissen van mama’s. Maar vooral de grote liefdes van mama’s.
De volle maan schijnt naar binnen, terwijl mijn kleine meisje in de box staat. Ze staat los…ze staat te klappen. Mijn kleine meisje maakt er een feestje van, zo midden in de nacht. En haar mama geniet.
