Petra
Petra Blog 19 Dec 2011

Wie had dat nog gedacht

Wie had dat nog gedacht, en wie had er op durven hopen! Bob, mijn man, en ik hadden elkaar op het werk leren kennen, allebei “herstellende” van een verbroken relatie. En het klikte zowaar, sterker nog, meerdere malen hebben we geroepen, “verdorie, waarom hebben we elkaar niet jaren eerder ontmoet”. 

Hoewel we elkaars tegenpolen in karakter zijn, hij lekker rustig en relativerend en ik (bijna) altijd uitbundig en adrem reagerend, zijn we een perfect team. En dat straal je blijkbaar uit, ook naar mijn 4 kids uit mijn vorige relatie(s). Helaas is het contact met zijn 2 kinderen tot op heden niet optimaal, maar wie weet, geduld is een schone zaak.

We vormen dus een klef gezellig (net geen Cosby-)gezinnetje samen en toen we op 24 april 2004 in het huwelijk traden, was bij ons de vraag gerezen, wel of niet nog een baby van ons samen. We zijn al beiden de 40 jaar gepasseerd, tja wat is wijsheid. We besloten het 2 maanden te “proberen” en was ik dan niet zwanger (lekker overmoedig) dan was het “not meant to be” en lieten we alles bij het oude. Want dat was toch ook prima.

Op 26 april 2004 zijn we naar Schotland gereisd om daar onze huwelijksreis door te brengen. Een geweldige ervaring en wat hebben we genoten! Tijdens ons laatste diner vroeg Bob zomaar 2vanuit het niets “Beppie, hoe voel jij je?” waarop ik zonder blikken of blozen meteen antwoordde “zwanger schat”. Het stukje vlees kwam niet in het daarvoor bestemde keelsgat terecht, en ik moest Bob toch even een corrigerende tik tussen de schouderbladen geven. Wat blijkbaar weer op de lachspieren van de, in een kilt gestoken, kelner werkte. Tja, wie zag er nu echt komisch uit?

3 Weken later had ik het dus echt bij het juiste eind gehad, want ik was zwanger geworden tijdens onze huwelijksreis. MADE IN SCOTLAND! Ja en toen begon het stilhouden tot de uitslag van de vruchtwaterpunctie, want dat wilden we zo. Stel je voor er is iets niet goed met het kindje, dan moet het onze beslissing zijn wat we doen, toch?

De vruchtwaterpunctie werd in het Academisch Ziekenhuis te Maastricht gedaan, en viel reuze mee. Tijdens onze vakantie in Turkije (3 weken later) was het bericht al binnen. Voorzichtig vroegen we Bob’s moeder om de brief voor te lezen, en ze begon warempel met het lezen van de aanhef. Na 1 minuut kon ik de spanning niet meer aan en riep vanuit de Turkse kust richting Limburg, Ma, wat staat bij bijzonderheden!!!!, waarop ze doodrustig zei: “Oh kind, daar staat NORMAAL” en bij cellen staat iets van mannelijk”. Ons geluk kon niet meer op. Rond 17 januari 2005 zou ons zoontje geboren worden. Jeetje, ik was al moeder van 4 kids, een dochter van 23, een zoon van 19 een dochter van 13 en een dochter van 10. Ze waren allemaal dolenthousiast, op zoonlief na, die zich toch serieus afvroeg of we nog wel helemaal spoorden?

De zwangerschap verliep zoals mijn eerdere zwangerschappen, voorspoedig maar helaas met wat hoge bloeddruk, vochtvasthouden en onze Japie (zoals hij ondertussen werd genoemd) die zich lekker in een stuitligging had gemanoevreerd en blijkbaar niet van plan was dit nog te wijzigen.

Daarom werd besloten om Japie dan maar te draaien en wel op 24 december 2004 (hoe verzin je het). Dus keurig meldden we ons om 13.00 uur bij de “herberg” en even werd getwijfeld of Japie nog wel in stuit lag. Nou hij had de verpleegkundige en de verloskundige mooi bij de neus, want de echo wees uit dat meneer nog lekker in stuit lag. Dus draaien dan maar!. Ik dacht dat ik na 4 bevallingen wel het een en ander gewend was, maar wat me toen gebeurde! Twee mensen staan ongegeneerd met brute kracht in je buik te duwen, om het kind die zo gewenste duikeling te laten maken. De gynaecoloog riep nog ter afleiding, “denk maar aan de kerstboom”, Ik zal maar niet zeggen waar ik aan dacht, maar het had niets met kerstmis en vrede op aarde te maken en het was in ieder geval pijnlijk voor de gynaecoloog. Japie werkte godzijdank mee en was keurig gedraaid. Voor de zekerheid moesten we nog even blijven om zijn hartslag te checken. En dat moest nog een keer die avond. Dus even thuis gourmetten, kerstcadeautjes uitpakken en snel weer terug. Nou ja snel, ik had inmiddels de afmetingen van een walvis en ik weet zeker als ik een strandwandeling had gemaakt, dat Greenpeace me zo weer de zee had ingetrokken, omdat ze gestrande walvissen graag willen helpen.

Ik was net 2 weken met verlof toen bleek dat mijn urine eiwit bevatte en dat is natuurlijk niet goed, met een hoge bloeddruk en zoveel vocht. Toen ik zelf belde voor de tweede uitslag werd mij door de gynaecoloog gezegd dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen,want de uitslag was dermate slecht dat een opname noodzakelijk was. Toen heb ik even tot 10 geteld, zo netjes en venijnig als maar kon heb ik de gynaecoloog medegedeeld dat ik zelf belde voor deze dramatische uitslag en niet het ziekenhuis mij. Dus als ik alles thuis geregeld had, kwam ik uiteraard onmiddellijk naar het ziekenhuis. Dit had in ieder geval tot resultaat dat ze haar excuses aanbood voor het paniekzaaien. Verdomme, verdorie, het moest nu toch niet meer mis gaan. Waarom had ik ook zolang doorgewerkt, waarom had ik van die lange dagen gemaakt?
Mijn oudste werd gebeld om het roer thuis over te nemen en voor de “kleintjes” te zorgen. Manlief zat al in de auto en ik had mijn zenuwen weer in bedwang en stond braaf met mijn “ziekenhuistasje” te wachten. Al mijn kinderen waren na ruim 41 weken zwangerschap pas geboren. Zou deze dan eerder komen? Bob riep het al vanaf het prille begin, dus we zullen het maar voorgevoel noemen.

In het ziekenhuis werd de bloeddruk gemeten, die dus echt schrikbarend hoog was, maar het CTG wees uit dat Japie zich daar vooralsnog niets van aantrok. Er werd besloten om de dag erna, op vrijdag 7 januari 2005 de bevalling in te leiden. Om 8.00 uur ’s ochtends waren we er helemaal klaar voor. Bob een beetje gespannen, want zijn kinderen waren beide met de keizersnede geboren en hij had dus geen idee wat hem te wachten stond.

De weeën kwamen rond de klok van 12.00 uur goed op gang en de vliezen werden met een beetje moeite gebroken. Het was het jaargetijde van de tsunami’s want de gynaecoloog kon nog net opzij springen en een ware vloedgolf ontwijken, maar het karretje met onze koffie en thee helaas niet meer. Het was een ware vloedgolf. Na veel gepuf en gezucht hield ik het om 15.00 uur echt niet meer. De ontsluiting was bijna volledig en om 15.20 uur werd het sein PERSEN gegeven. Bob stond dus helemaal gereed en had zich goed voorbereid (hoofdje komt, hoofdje gaat, hoofdje komt en op een gegeven moment staat het hoofdje!). Maar zo hadden Japie en ik het niet in gedachten. Ik heb 2 x geperst in 1 wee en om 15.21 uur is onze Jayden geboren die maar liefst 3940 gram woog en dat was toch netjes voor bijna twee weken te vroeg.

Bob was helemaal in de zevende hemel en mams mocht nog even onder narcose, want de placenta kwam niet in in zijn geheel naar buiten. Pech, maar ja. Vlak voor ik onder narcose ging, kwam een bijzonder lelijke arts naar me toe met een pools-duits accent en zei: “Ik ga u een beetje in schlaf machen”. En ik dacht nog, waarom zit George Clooney in ER en staat die niet hier. Als het misgaat is het laatste wat ik zie het gezicht van Graaf Tell van Sesamstraat.

Maar alles ging goed en mijn husby kwam me met bed en al halen. Ondertussen was ook de rest van het kroost gearriveerd en iedereen was vol bewondering voor ons kleine manneke. En ja, kinderen opvoeden is net als zwemmen, je verleert het nooit! Al moet ik toch met schaamte bekennen dat ik 2 weken na de bevalling, gewapend met boodschappentassen bij mijn autootje stond, helemaal klaar om boodschappen te gaan doen en ik zeker wist dat ik iets vergat. Maar wat? Tot het kwartje eindelijk viel MIJN KIND!!! Gelukkig had ik de auto nog niet gestart!

Hij is vanaf de eerste dag een lief en warm kind geweest en inmiddels is hij een jaar, loopt al op “eigen benen” rond en is nog altijd vrolijk en vreselijk ondeugend. Zijn vrolijkheid opent echt harten en we zijn nog altijd blij en dankbaar dat we deze stap hebben durven maken. Sterker nog, er zijn momenten dat we twijfelen of er nog een vervolg komt! 

Reageer op artikel:
Wie had dat nog gedacht
Sluiten