Petra
Petra Blog 14 Dec 2017

Wat een bevalling! [mijn ervaring]

Ik ben 38 weken zwanger, alles verloopt prima. Om 5:30 uur moet ik naar de wc, zoals elke nacht de 4e keer. Ik merk dat ik wat steken rond mijn liezen heb. Ik ben niet zo’n pieper maar bij het terug in bed stappen hoort mijn vriend me kreunen van de pijn. Hij vraagt of het wel gaat en zoals altijd hou ik me groot; ‘Ja, hoor!’. Het komt niet in me op dat het weleens weeën kunnen zijn en dat de bevalling kan zijn begonnen; de steken zijn immers bij m’n lies en het is geen buikpijn.

Naar de verloskundige

Mijn vriend gaat werken en zegt dat ik gelijk moet bellen als het niet gaat. Ik kan niet meer slapen en besluit achter de computer te gaan voor wat afleiding. De pijn blijft met vlagen komen, ongeveer om het kwartier. Ik besluit even op de bank te gaan liggen. De bank haal ik niet meer, ik laat mezelf van de pijn op de grond zakken.

Toch maar de verloskundige bellen. Het is inmiddels half 9, de praktijk is nog niet open. De dienstdoende verloskundige denkt dat ik misschien blaasontsteking heb, ik moet om 9.00 uur de praktijk bellen en dan langsgaan voor een onderzoek. Om 10:45 kunnen we terecht, ik heb mijn vriend gebeld die zorgt dat hij mee kan. Ondertussen ga ik douchen, dat verlicht de pijn wat.

Ik heb al ontsluiting!

Bij de verloskundige loopt het zoals altijd uit, ik zit daar een half uur met die hevige steken in een volle wachtkamer, ik probeer ze zo onopvallend mogelijk voorbij te laten gaan. Eindelijk zijn we aan de beurt… Het blijken weeën te zijn, ik heb al 3 centimeter ontsluiting! Ik ben gewoon al aan het bevallen! De verloskundige verteld dat wij ons kindje vandaag in onze armen zullen sluiten! We mogen weer naar huis, zodra de weeën om de 5 minuten komen moet ik de verloskundige bellen. Dat is al heel snel en na ongeveer een half uur is de verloskundige er. Tijd voor de bevalling?

Snel naar het ziekenhuis

Het is inmiddels ongeveer 12.00 uur. Ik heb 4,5 centimeter ontsluiting. Ik geef aan dat ik graag al naar het ziekenhuis wil. Ondertussen probeer ik de weeën (nog steeds rond m’n liezen en niet in mijn buik) zo goed mogelijk op te vangen. Er is geen plek, of ik nog even kan wachten? ‘Nee!’ Ik hou het niet meer uit, de steken zijn zó hevig! Mijn vriend rijdt zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, de verloskundige rijdt achter ons aan.

Mijn vriend toetert naar de auto voor ons om erlangs te kunnen. Die persoon vindt ons waarschijnlijk vervelend en doet er álles aan om ons er niet langs te laten; remmen, van links naar rechts slingeren. Dit ga je echt niet menen.. ‘Man, ga aan de kant! Ik moet bevallen! Ruzie maken doe ik graag een andere keer met je’. Mijn vriend seint met z’n lichten, niks helpt. Uiteindelijk moet hij gelukkig een andere kant op.. pff..

Ontsluiting zet niet door bij bevalling

In het ziekenhuis worden de weeën nog heftiger, ik ga douchen om de pijn wat te verlichten. Hierna ga ik naar de wc en ik geloof dat mijn vliezen zijn gebroken, er komt een hele plons uit, het blijft maar lopen. Dat kan geen plas zijn. Ik geef het door aan de verloskundige.

De ontsluiting is nu zo’n 5 centimeter. Ik heb dorst, drink wat water.. Bah, ik krijg er zuur van.. van dat zuur moet ik overgeven.. Overgeven en een wee tegelijk; ik heb het gevoel dat mijn lichaam uit elkaar wordt gerukt. Drinken durf ik niet meer. Het is inmiddels een uur of half 5. Ik weet niet meer in welke volgorde het volgende allemaal is gebeurd, ik was er niet helemaal meer bij, alles zat tegen: de ontsluiting schiet niet op, mijn vliezen blijken nog helemaal niet gebroken te zijn (dit doet de verloskundige dus alsnog) en de weeën worden minder.

Waar blijft de baby?

Gelukkig gaat het met de baby goed tijdens de bevalling. Ik krijg medicijnen toegediend om de weeën op te wekken. Uiteindelijk na allemaal gedoe mag ik persen. Het wil niet lukken, ik heb het idee dat ik alles bij elkaar gil van de pijn van de weeën. Maar achteraf blijkt dat ook niet zo te zijn ik heb alles in mijzelf opgevangen. Gelukkig is m’n vriend er die steunt me goed. De hartslag van de baby wordt minder, ik krijg zuurstof toegediend. Ik ben licht claustrofobisch en raak in paniek zodra ik dat ding op m’n mond krijg.. Vertel mezelf dat ik rustig moet blijven, gelukkig lukt het. De baby blijkt vast te zitten.

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

pasgeboren baby

Oef! De vacuümpomp

De gynaecoloog wordt geroepen om te kijken bij de bevalling. Ze gebruiken een vacuümpomp, deze plaatsen ze op het hoofdje en proberen hem er zo uit te trekken. Ook zo lukt het niet! Hij moet er echt uit, dit gaat niet goed, de verloskundige geeft aan dat dit de laatste poging persen wordt anders wordt het een keizersnee (ik raak in paniek dit gaat allemaal niet goed, hij zit al zo laag, hoe kan het een keizersnede worden ik snap er niks van, hij móét eruit!!!!) Ik was al 2 uur aan het persen, en dat is het maximum. Na 2 uur wordt het áltijd een keizersnee. Opeens begint de verloskundige te schreeuwen: ‘Nu kijken!!!!’ Ik schreeuw terug: ‘Neee ik kijk niet!!’ De verloskundige schreeuwt kwaad: ‘Jawel, je kijkt nu!’ Ik kijk… en daar is hij! Onze mooie zoon. Geboren om 19:35 uur.

Eindelijk samen!

Hij wordt snel gecontroleerd en dan bij me gelegd, wat is hij lief en mooi! Nu de placenta er nog uit. Na ruim een uur is er nog niks. Ik begin me zorgen te maken en vraag aan een zuster wat er gebeurd als hij niet komt; dan moet je naar de ok dan wordt hij eruit gehaald, antwoordt ze. Uiteindelijk is hij er uitgekomen. Ook weer op het laatste moment..

We moeten 2 daagjes blijven omdat hij er met de pomp uitgehaald is. Ik kan niet slapen en lig de hele nacht lekker te staren naar onze mooie zoon.  Het was een zware bevalling, maar wij hebben een mooie zoon en dat is alles wat telt.

Nikkiroy

Reageer op artikel:
Wat een bevalling! [mijn ervaring]
Sluiten