Verbazing
Met verbazing sta ik naar de positieve test in mijn handen te kijken… 7 juni 2005, met verbazing sta ik naar de positieve test in mijn handen te kijken. Ik was eind april gestopt met de pil en werd maar niet ongesteld. Dus even een testje er tegenaan gegooid om “het uit te sluiten”, maar wat bleek. IK WAS ZWANGER.
Met tranen in de ogen heb ik zitten wachten op Sydney, mijn vriend, om hem dit super goede nieuws te vertellen. Uitgerekende datum: 6 februari 2006.
Omdat ik niet precies wist hoe lang ik zwanger was, kreeg ik al vroeg een eerste echo: met 8 weken en 3 dagen. Wat een ontzettend mooi gevoel gaat er door je heen, als je de eerste keer dat kleine wurmpje op het scherm ziet en het hartje hoort kloppen. Natuurlijk hield ik het niet droog, eindelijk het echte besef dat we echt over een paar maanden mama en papa zouden zijn.
Ondertussen sloeg ook de misselijkheid toe, de dag bestond uit het heen en weer rennen naar de wc. Het kon me weinig schelen, het was alleen maar een extra bewijs dat dat kleine hummeltje het goed had in mijn buik.
Omdat we de 1 ste echo al zo vroeg hadden gehad, kregen we er geen tweede meer. We hebben toen zelf met 12 weken een pretecho laten maken, waarop we ook weer ons kleintje zagen zwemmen (wat was die gegroeid zeg in een paar weken tijd!) en het hartje hoorden kloppen. En opnieuw kwamen de traantjes van geluk…
De tijd ging langzaam voorbij, mijn buikje begon te groeien, de misselijkheid verdween. Toen ik 15 weken zwanger was voelde ik kleine plopjes in mijn buik… Met 17 weken nog een pretecho, daar werd ons meegedeeld dat er een meisjesfrummeltje in mijn buik zat. In september zijn we nog met zijn tweeën op vakantie geweest naar Turkije. Daar zag en voelde ook Sydney voor ‘t eerst zijn kleine meisje bewegen.
Deze weken waren de beste van de hele zwangerschap. Ik had bergen energie, het gevoel alsof ik de hele wereld aankon. Ik straalde, genoot van elk schopje in mijn buik en van mijn buikje wat steeds ronder werd.
Maar vanaf week 28 werd het minder… Ik werd moe, zo ontzettend moe. Alles was me teveel. Ik kreeg heel snel duizelingen, zwart voor de ogen en zo vaak zo ontzettend misselijk. Bij de verloskundige werd er gezegd dat ik waarschijnlijk een griepje had, want de bloeddruk was goed en de urine was schoon.
Na 30 weken was het bijna niet meer te doen, ik kon gewoon niets meer. Ik werd ook ontzettend verkouden en ik kreeg zo’n keelpijn dat ik er ‘s nachts huilend van wakker zat. De huisarts gaf antibiotica omdat zo’n keelpijn niet normaal was.
Nog een week later was de kuur uitgewerkt en was de keelpijn nog net zo erg, niets hielp meer. Ik liep ook de hele dag misselijk rond en zelfs douchen was me bijna teveel, ik stond huilend onder de douche, zo moe was ik. Ik sliep 16 uur per dag en de uren dat ik wakker was lag ik op de bank een beetje voor me uit te staren. Bij het minste wat ik deed werd het zwart voor mijn ogen en ging ik bijna onderuit.
Ik bleef maar aanmodderen zo, bij de verloskundige werd gezegd dat die moeheid bij de zwangerschap hoorde. Ik had ook elke keer een andere vk, ze waren met zijn vieren, dit was de derde bij wie ik mijn klachten uitlegde… Maar ook zij riep dat het bij de zwangerschap hoorde. Toen had ik al mijn twijfels… Bij de zwangerschap horen? En al die vrouwen dan die lekker op hun uitgerekende datum nog ff naar de stad gaan?
Met ongeveer 32 weken voelde ik me nog slechter, kon niet meer opstaan zo duizelig en nog steeds ongeveer 16 uur slapen per dag. Extra controle aangevraagd bij de vk, weer een andere vk… De uitleg gedaan, kom maar hierheen. Eh? Ik ben echt kapot en nu moet ik nog dat hele eind fietsen naar jullie toe? Het fietsritje waar ik normaal 10 minuten over deed heb ik toen in 40 minuten gedaan, ik was helemaal op.
Mijn bloeddruk was wat gestegen maar niet alarmerend. Haar conclusie “je klachten passen eigenlijk niet bij een hoge bloeddruk, ik weet ook niet wat het is ga maar naar huis om te rusten”. Toen werd ik dus behoorlijk pissig, want als ik al 16 uur per dag slaap moet ik al bijna in een coma vallen om nog meer te rusten. En als je niet weet wat het is, is dat dan niet precies een reden om me door te sturen? Maar nee hoor, ik moest naar huis.
Op tweede kerstdag ging het opeens helemaal niet goed meer. De hele dag overgeven, duizelig, misselijk. Ik wist niet meer waar ik ‘t had, alles deed me zeer, mijn keel ook nog steeds. De dag erna moest ik naar de vk, dus ik dacht ik bel maar niet, ze zullen me toch weer afschepen, ik hoor morgen wel wat ze te zeggen hebben.
Bij de Vk bleek het weer een andere te zijn, dus WEER alles uitgelegd, weer geen reactie van haar kant. Gelukkig was Sydney met mij mee, want ik zat daar te beven, misselijk te zijn, duizelig en doodop, maar ja “hoort bij de zwangerschap hoor, maar voor de zekerheid nemen we nog even je bloeddruk”. Nou die was dus weer gestegen vergeleken met de vorige keer, dus toen zei ze van “voor de zekerheid sturen we je wel even naar de gyn, maar ik denk niet dat ze wat gaan vinden”.
Wij dus naar het ziekenhuis, aan ctg gelegd, om het kwartier bloeddruk meten en er werd ook bloed geprikt. Mijn bloeddruk schommelde enorm, van een onderdruk van 75 opeens naar 95 en weer naar 70… Gelukkig maar dat bij de vk dus een hoge onderdruk was, anders hadden ze me nog niet doorgestuurd. Na twee uur in het ziekenhuis had de gyn al gezegd dat ze niet dacht dat ik zou moeten blijven, gewoon onder controle bij hun vanaf nu… Maar toen kreeg ze de uitslag van mijn bloedtest. Mijn lever- en nierfuncties waren sterk verminderd, in combinatie met het grieperige gevoel, het zwart voor mijn ogen en de vermoeidheid wees dit op het HELLP syndroom. Ik werd meteen opgenomen.
Die dag kwam een andere gyn nog vertellen dat ze het niet erg alarmerend vonden, wel nodig om in de gaten te houden, maar ik zou nog wel een tijd zwanger “mogen” zijn. Op donderdag stonden ze opeens aan mijn bed om te kijken of ik natuurlijk zou kunnen bevallen of dat het een keizersnee zou worden. Op vrijdag na het bloedprikken kwam de gyn meteen mijn kamer in, ik mocht mijn vriend nog bellen en daarna gelijk naar beneden, naar de verloskamers. De bloedtest zag er erg slecht uit en het was gevaarlijk (vooral voor mij, maar ook voor de baby) om nog langer zwanger te zijn. Ik zou nog voor het einde van het jaar bevallen.
Ik kreeg een klap in mijn gezicht toen ik dit hoorde, ik was pas 34 weken zwanger!!! Beneden aangekomen kreeg ik een veter… Die middag heeft mijn buik behoorlijk gerommeld, maar het zette niet door. Dat vonden wij behoorlijk beangstigend, want als ik geen ontsluiting kreeg dan werd het een keizersnee omdat de baby er sowieso uit moest. Sydney is toen in het ziekenhuis blijven slapen naast mij. Op zaterdag werd er getoucheerd, ik had gelukkig 2 cm ontsluiting. Om 8.30 hebben ze mijn vliezen gebroken en me aan het infuus gelegd. Vijf minuten later had ik al meteen erg heftige weeën. Om 12.22 is toen onze grote trots geboren: Kaylee, met een gewicht van 1910 gram.
Ik ben nog ziek geweest tot 3 maanden na de bevalling, heb ook die tijd onder toezicht van de internist gestaan. Nu zijn we ondertussen 8 maanden later en kan ik het allemaal al een beetje relativeren. Ik ben heel lang boos geweest op de verloskundigen, omdat zij mij niet serieus namen. Als ze mij op dat moment niet hadden doorgestuurd, had het allemaal anders kunnen lopen.
Gelukkig loop ik bij een eventuele volgende zwangerschap meteen bij de gynaecoloog, als dit niet zo was geweest dan had ik het waarschijnlijk nooit meer aangedurfd.
Kaylee is ondertussen een gezonde, vrolijke meid van ruim acht maanden. Ik voel me ook weer goed. En de scherpe kantjes van de herinneringen zijn er al van af.
