Petra
Petra Blog 19 Dec 2011

Placenta Previa

Mijn naam is Karin, Ik ben op 9 januari bevallen van een pracht zoon, genaamd Maikel. De hele zwangerschap is een grote donderwolk geweest. Het begon met ongeveer 19 weken met een lichte bloeding. Kan gebeuren, verloskundige laten kijken, niets aan de hand. 

Bij het maken van de pretecho kwam Jan Koning (echobureau) er achter dat mijn placenta erg laag lag. Vandaar mijn bloeding, maar hij kon nog wegtrekken. Hopen dan maar.

Met 25 weken ging het mis. Kwam op zondagmorgen uit bed en stond met twee benen in een grote plas bloed. Het liep met drie dikke stralen langs mijn benen. Nou daar ga ik dan, dacht ik. Verloskundige gebeld, die was er in no-time, wist het ook niet en ging een ambulance bellen. Op naar het ziekenhuis. Ik ben nog nooit zo in paniek geweest, dacht ben alles kwijt. Het rare is dat de verloskundige wel het hartje kon horen. Kon niet geloven dat het er nog was, tot we in het ziekenhuis een echo kregen. PLACENTA PREVIA was de uitslag, met als gevolg een opname. Volledig plat voor 24 uur, daarna 24 uur droog zijn. Oké, donderdag mocht ik weer naar huis. Rustig aan doen, kan elk moment weer gebeuren, kan ook eenmalig zijn.

Zondag daarna weer feest. Lag op de bank te dutten en voelde wat knappen. Ja hoor, weer bloed. In de auto op naar het ziekenhuis, weer het hele verhaal van voor af aan. Nu mocht ik op woensdag naar huis. Lekker thuis, dacht ik, tot ik ‘s avonds nog even naar de wc wilde voor ik in mijn bedje wilde stappen. En pats, weer een bloeding en heel heftig ook nog. Kon ik weer terug. Eenmaal weer in het ziekenhuis aangekomen stond daar hetzelfde bedje nog voor me klaar. De bloeding was minder geworden. Mocht nu wel plassen op de wc, kreeg ik er weer een, met als gevolg harde buiken en vloeien. Om alles te stoppen ben ik 48 uur aan de weeënremmer gelegd. Mocht dat niet gaan lukken moet ik naar het Academisch, maar het werkte godzijdank. Tevens kreeg ik longrijpers; twee mega spuiten. Een per 24 uur, dus je weet wat je de volgende dag weer te wachten staat. Dat zijn zulke grote naalden, met een dikke vloeistof die ze direct in je spier spuiten, dat de tranen je over de wangen rollen of je wilt of niet. Na nog drie weken in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ik voor de kerst naar huis, met in het achterhoofd tot straks. Maar dat werd gelukkig drie weken thuis.

Toch nog een beetje genieten van de buitenwereld, want alles is vreemd en angstig. Je loopt met de zwaarste Tenalady in je onderbroek, met een vluchttasje bij je als je toch ergens heen gaat.
We hadden beneden een bed neergezet zodat ik niet steeds de trap op hoefde en ging pas douchen als mijn vriend thuis was.

Donderdag- op vrijdagnacht ging het weer mis (was inmiddels wel 33 weken en 4 dagen) met harde buiken. Maar het zette niet door, dus werd er besloten om weer longrijpers toe te passen. Weer die vreselijke naalden en weer een bedje voor me klaar.

Zondag was ik niet in mijn hum: pijn in mijn rug, kon niet naar de wc, wist het niet meer. Ik had wel in mijn achterhoofd “Ik ben droog geweest, 24 uur. Morgen ga ik mooi naar huis, toedeloe.” en ja hoor, weer bloed en harde buiken. Terug in bed en klokken om de tien minuten ongeveer. Toch maar even partner bellen. Om half elf kwam de arts met de mededeling “Om elf uur gaan we het halen met een keizersnede en onder volledige narcose.”, want ze moesten dwars door de placenta heen snijden om de kleine eruit te halen en door het vele bloedverlies zou ik heel naar kunnen worden, met als gevolg een bloedtransfusie (was niet nodig achteraf).

Hup de OK op en 22.18 was onze trots daar, gezond en wel, met een gewicht van 2670 gram. Hij moest wel de couveuse in. Hij deed alles zelfstandig, heeft niet aan de beademing gelegen, geen sonde gehad, met een week was het infuus er ook uit en een week later was ie thuis.

Eind goed al goed, ondanks dat dit zeer uitzonderlijk is. En zeker bij een eerste zwangerschap heb ik wel gezien, en ben daar het bewijs van, dat rust in je zwangerschap wonderen doet en zeg dat ook tegen iedereen van denk aan je kleine. Wat zijn die paar maanden nu op een mensenleven toch. Wat vandaag niet is komt morgen wel en dat is wat ikzelf altijd in mijn achterhoofd gehouden heb toen ik in het ziekenhuis lag.

Ik hoop dat je hier iets mee kan of iets meer bekend kan maken over placenta previa.
vriendelijke groet, Karin

Reageer op artikel:
Placenta Previa
Sluiten