Mijn tweede kindje
Ik ben in 2005 van mijn eerste kindje bevallen, 13 mnd later beviel ik van de 2e. Mijn verhaal gaat ook over de 2e bevalling,ik was 20 weken zwanger toen opeens mijn vruchtwater brak.
Paniek!!! Want mijn kindje zou doodgeboren worden.De arts zei dat ik tot 24 week thuis moest blijven want hij zou niet levensvatbaar zijn.(op dat moment kon dat er bij mij niet in) want het ging om mijn zoon.Ik had net 3 dgn ervoor een pretecho laten maken dus ik wist dat het een jongetje was.
Dus ik moest nog 4 weken in angst leven,elke dag duurde een week en een week duurde voor mijn gevoel een maand.Om de dag moesten we naar het ziekenhuis voor een echo.
Om te zien of hij nog groeide en evt nog leefde. Want als ze zo klein zijn voel je het schoppen e.d. ook nog niet. De 1e echo was s avonds toen mijn water was gebroken hij was toen een paar cm en 511 gram.Dat kon er bij mij niet in dat ik al op de helft was en hij nog maar zo klein.
De weken gingen voorbij en alles ging goed.Week 24 brak aan en ik werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Allerlei testen echo s ctg s enz enz drukke dagen dus. De artsen vertelden alleen de negatieve dingen omdat ze dat moeten, hij zou dood geboren worden,hij zou zwaar gehandicapt zijn.Ik geloofde de artsen en heb op een avond de (hoop ) opgegeven ik was er van overtuigd dat hij doodgeboren zou worden of evt zwaar gehandicapt.
Dat was een hele zware moeilijke en emotionele tijd.Die avond zag ik mijn overleden schoonvader in mijn droom.Hij zei dat het goed zou komen en ik de hoop niet mocht op geven ik moest er voor vechten. Dus die ochtend toen ik wakker werd was dat een heel raar moment, ik voelde me anders alles was anders,en had besloten om voor mijn kindje te vechten, ik deed hetzelfde als mijn kind in mijn buik.
De weken gingen weer voor bij ik had inmiddels corticosteroiden gehad voor de rijping van zn longen,en organen week 28 nog steeds niks gebeurt alles bleef hetzelfde.Vandaag moost ik met de arts mee naar de neonatolagie om te kijken hoe mijn baby in de buik er uit zou zien. Dus ze trokken een doekje van de couveuse en ik schrok zo ontzettend dat ik eerst maar ff moest gaan zitten. Wat was ze klein ik kon niet begrijpen dat ze nog zo klein waren. De tranen liepen over mijn wangen, ik vond het zo erg, op dat moment. Ik was zo ontzettend moe van het ziekenhuis dat ik besloten had om naar huis te gaan.
Ik ben die dag ook naar huis gegaan, maar ik moest wel weer om de dag naar de arts in het ziekenhuis voor een echo.
Week 30 dag 3 ik word s ochtends wakker en ik voelde een wee, 10 min later voelde ik het weer.Ik begon te klokken en belde de verloskundige en het ziekenhuis.
ik moest gelijk komen en werd weer aan de ctg en alles gelegd.Het was begonnen de baby zou geboren worden, de ambulance werd gebeld en ik werd met spoed van drachten naar groningen gebracht. s middags om 1 uur was ik daar, half 2 lag ik op de verloskamer, de weeen bleven komen, steeds sneller en heftiger achter elkaar.
S middags om 3 uur kreeg ik een ruggenprik, maar dat ging 4x mis ze staken in mn zenuwen en ik maakte allerlei rare stuiptrekken. Dat was geen optie en ik zou nu aan de morfine gaan de uren gingen voorbij. S avonds om 22.08 ging de arts toucheren en voelen hoe het er voor stond, voor dat de arts de deur uit ging kreeg ik persdrang maar ik moest het ophouden tot de arts van de neonatolagie er was maar er was geen houden meer aan, 22,12 zonder persen is ie geboren.
Wat was ie klein en hij leefde. E r kwamen artsen aangerend en een couveuse met een soort folie achtig iets daar werd ie ingewikkeld en weg waren ze. Onderzoeken en alles doen, ik wou er heen maar de nageboorte moest er nog uit, ppff wat een opgaaf. S nachts half 1 mag ik eindelijk naar mn mannetje toe. Hij was 29 cm en 1233 gram. Allerlei slangetjes op zn hoofd,in an mond in zn neus het was meer draad dan baby.
Hij huilde maar ik hoorde hem niet, dat kwam door de beademing hij was te zwak om het zelf te doen. Zo gingen er 3 dgn voorbij ik kwam bij de couveuse en ik hoorde hem huilen hij kon zelf ademen, joepie wat waren we trots, wat was dat een hemels geluid, alleen de arts vertelde dat hij 2 hersenbloedingen had gehad graad2. De consequenties konden ze weinig over vertellen, je hebt graad 1 tm 3 1 is minimaal 3 is maximaal. dus dat was spannend en maar weer afwachten. En het gebeurt bij heel veel prematuur baby s maar ook bij baby s die met 40 week worden geboren dus het kon wel of niet erg zijn.
Ik mocht hem voor t eerst in mn armen houden. Drinken ging door de sonde want als ze zo klein zijn is het zuigreflex nog neit ontwikkeld. Dus dat was alleen maar kroelen kroelen en nog meer kroelen. Soms is het wat te druk voor ze en als ze dan zo lekker bij je liggen vergeten ze wel een s te ademen, dan hebben ze een ademstilstand. Dan moest je hem ff onder zn voet kietelen en dan ging hij weer ademem. Wel heel eng om dat mee te maken, want al die piepers gaan af belletjes gaan rinkelen, je kindje word blauw of grauw van kleur. En het is heel eng om dat mee te moeten maken, En zo gingen er nog 6 weken voorbij.
Het ging zo goed hij werd in de couveuse per ambulance naar Drachten gebracht heerlijk vlakbij huis. Toen daar nog 4 weken verblijven,daar heeft ie leren drinken uit de fles, en 2 dagen voor de uitgerekende datum mocht ie mee naar huis. Hij was ong 41 cm en 2400 gram. De 1e dagen thuis waren heel eng, voor de ademstilstand en al die gekke dingen, thuis hebben we niet z on monitor die begint te piepen als er iets mis is. En het gekke was dat hij al 3 mnd was toen hij naar huis mocht maar het leek zo alsof hij net geboren was.
De uitgerekende datum was 31 juli 2006 en hij is geboren op 24 mei 2006. Het 1e jaar was heel spannend, ziekenhuis in ziekenhuis uit onderzoeken hier onderzoeken daar. Maar alles ging zoals het hoorde, hij groeide goed, de ontwikkeling gaat precies zoals het hoort. Hij stond toen die 1 jaar was hij zei papa mama nee ja bah en nog wat van die woordjes, hij liep toen hij 13 mnden was. En ook nu op school gaat alles meer dan boven verwachtingen en is hij zelfs 1 van de besten vd klas. Het is een heel lief en levendig jongetje hij maakt zich eigenlijk nooit niet druk. Hij geniet echt van het leven. Heeft heel veel vriendjes en vriendinnetjes, is een echt buitenspeel kind. Hij is wel zeer zeer ondeugend en soms een beetje hardleers. Maar van de vroeggeboorte is niks meer terug te zien of iets van te merken.
Het jammere is dat doktoren altijd het negatiefe naar boven halen, en altijd van het ergste uit moeten gaan. Dat is iets wat ik nooit gesnapt heb en ook niet begrijp. En ook nu willen ze hem blijven volgen tot 13 jaar, maar dat heb ik afgewezen want dat wil ik niet. Hij is hetzelfde als ieder ander kind, en we willen niet blijven hangen in de vroeggeboorte en de tijd er na,we leven nu en dat is het belangrijkste, en wat er allemaal evt nog kan gaan gebeuren, jah dat zien we dan wel weer, zolang dat nog niet aan de orde is hoeven we daar geen zorgen om te hebben, hij is mijn zoon en geen expiriment.
Ik ben super blij en dol gelukkig dat mijn zoon er zo goed van af is gekomen en dat alles zo goed gaat. Dus aan iedereen dreigt er een vroeg geboorte aan te komen geloof in jezelf en in je kind. Laat je niet van de wijs brengen door doktoren, want het is niet altijd negatief. En ieder kind is op zijn of haar manier uniek,en anders.
Groetjes,
Amanda
