Petra
Petra Blog 19 Dec 2011

Ik had nooit gedacht

Dat ik zwanger zou raken, de artsen hadden me verteld dat dat niet kon omdat ik aan chronische zenuwpijn lijd en een stofwisselingsziekte heb. Een ziekte waaraan mijn broer enkele jaren geleden onverwacht is overleden. Toen ik zwanger bleek, voelde dat dan ook als een klein wonder.

De zwangerschap was zwaar. Met twintig weken moest ik vanwege een te hoge bloeddruk en kans op zwangerschapsvergiftiging al bed- en bankrust houden. Uiteindelijk kwam Caitlyn in juni zes weken te vroeg ter wereld. Ik heb haar heel kort gezien, toen werd ze al bij me weggehaald omdat ze direct aan een vochtinfuus en antibiotica moest.

In eerste instantie zou ze tien dagen in het ziekenhuis blijven, maar na twee dagen mocht ze ineens met ons mee naar huis. Achteraf gezien te snel; ze was nog veel te zwak. Al gauw werd ze weer opgenomen. Ze kon zich niet goed warm houden en ze was erg geel. Ook haar bloed was te dik en dat was best gevaarlijk omdat er kans bestond dat zo misschien een stolsel kon ontstaan, met dus kans op trombose of een infarct.

Caitlyn wilde niet drinken, dus kreeg ze sondevoeding. En hebben ze ons geleerd sondevoeding toe te dienen, zodat wij dat thuis ook zelf konden. Vervolgens kreeg ze vreselijke last van buikpijn en huilde uren aan een stuk. Hartverscheurend. Weer volgde een opname in het ziekenhuis. Uit onderzoek bleek dat ze allergisch was voor de melkvoeding en te zware voeding had voorgeschreven gekregen waardoor ze echt koliekpijnen had.

We gingen over op dieetvoeding, maar die hield ze niet binnen, bijna de hele voeding spuugde ze er weer uit. Helaas moest ze toen weer opgenomen worden in het zekenhuis , maar dit keer mocht ik er wel bij blijven. Haar maagklepje was door de vroeggeboorte niet goed ontwikkeld. En haar slokdarm was ontstoken doordat maagzuur terug liep in haar slokdarm. Ze moest toen medicatie krijgen om verdere ontstekingen te voorkomen. Intussen kreeg ze last van een voorkeurshouding. Ze wilde alleen maar op haar rechterkant liggen waardoor ze een afgeplat hoofdje kreeg, maar ook de rest van der lichaam ging krom groeien.

Er kwam fysiotherapie aan huis en Remy en ik moesten veel oefeningen met haar doen. Omdat de kinderarts er niet gerust op was Caitlyn sliep nog erg veel sliep en leek zich niet goed te kunnen concentreren, volgden weer talloze onderzoeken. Echo schedel, urineonderzoek, bloedonderzoek, consult bij neuroloog en oogarts etc… te veel om allemaal op te noemen.

Hieruit bleek dat ze stoffen hadden gevonden die op een zeer zeldzame stofwisselingsziekte konden duiden. Het was intussen kersttijd en het wachten op de uitslag was werkelijk zenuwslopend. Gelukkig kregen we begin januari goed nieuws: Caitlyn had de ziekte niet. De tranen stonden in mijn ogen, wat was ik blij!

Het gaat nu eindelijk beter met haar; per week gaat ze vooruit en dat geeft veel rust. Caitlyn heeft, doordat ze te vroeg is geboren, nog een kleine achterstand in haar algemene ontwikkeling en ze heeft nog wat restprobleempjes. Ze heeft nog steeds fysio en speciale voeding en ook haar maagklepje doet het nog niet helemaal goed. Ze slaapt nog veel en ze heeft moeite met het verwerken van prikkels.

Ze is nog niet waar ze zijn moet, maar het gaat stukken beter: ze is gezond, huilt amper meer en is een hartstikke vrolijke baby geworden. Er is zoveel geprikt in dat kleine lichaampje, ze heeft zoveel ellende doorgemaakt, maar ze is een dame met pit, dat is wel gebleken. Als moeder zijnde voel je je toch wel machteloos, bij elke opname alleen weer naar huis te moeten, dat hakt er wel in.

Als wij een afspraak hadden in het ziekenhuis nam ik voor het geval dat er weer iets gedaan moest worden een warme fles mee om enigzins te kunnen troosten of af te leiden. En je moet door, hoe moeilijk het ook is. Je moet er op dat moment gewoon zijn en je kleintje zo goed als het kan troosten en weer een veilig gevoel proberen te creeëren.

En nu achteraf besef je pas wat ze echt heeft door moeten maken, maar ook welke mooie momenten overschaduwd zijn door alle ellende.

Gelukkig is alles goed afgelopen en genieten wij van onze dappere meid!!

Reageer op artikel:
Ik had nooit gedacht
Sluiten