Het verhaal van ons derde kindje
Toen we er achter kwamen dat ik zwanger was, kregen we met 7 weken een echo om te zien hoe ver de zwangerschap al gevorderd was.
Perry en ik hadden al vanaf het begin zitten grappen dat we vast een tweeling zouden krijgen. Op de dag van de echo mocht ik lekker gaan liggen op de tafel. Zodra de verloskundige het apparaat op mijn buik zette en ik het beeld zag dacht ik: “Oh mijn god, het zijn er echt twee!” Ik zag namelijk heel duidelijk een scheiding tussen twee vruchtzakjes (een groot verschil met alle echo’s die ik van Sylviana had gehad). Precies op het moment dat ik dat dacht, vroeg de verloskundige: “Komen er tweelingen voor in de familie?” Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde, iets waar we stiekem op gehoopt hadden ook echt te horen te krijgen… Zenuwen door mijn lijf en tegelijk een geweldig opgewonden gevoel.
In het ene vruchtzakje was meteen al heel duidelijk een vruchtje te zien, maar het tweede vruchtzakje was minder duidelijk, dus de verloskundige ging verder kijken naar het tweede zakje. Maar… ze kon geen duidelijk vruchtje ontdekken. Ze zei al dat het waarschijnlijk niet doorgegroeid was en weer door mijn lichaam opgenomen zou worden. Toch moesten we twee weken later terugkomen om nog een echo te laten maken. Ze zei om de termijn beter te kunnen bepalen, maar we hadden allebei al door dat het was om nog eens naar dat tweede zakje te kijken, of het er nog zat en of het kindje toch gegroeid was.
Het zijn de langste twee weken uit ons leven geweest… Wat we ook zouden krijgen, we zouden er blij mee zijn, maar het is vrijwel onmogelijk om je in te stellen op een miskraam en een gezonde zwangerschap tegelijk. Toch, zo bleek twee weken later, was dat wat het was. Het tweede vruchtzakje was bijna niet meer te zien op de echo, terwijl het andere kindje goed gegroeid was, en inderdaad de grootte had van een vrucht bij een zwangerschap van 9 weken…
Gelukkig heb ik geen bloedverlies gehad en is het gewoon weer door mijn lichaam opgenomen. Maar Perry en ik hebben allebei een hele tijd lang rondgelopen met het gevoel dat we helemaal niet meer zwanger waren nu.
Inmiddels ben ik 18 weken zwanger, en begin ik aardig te groeien. Het kindje schopt regelmatig en hard ook! Dus het zwangere gevoel begint terug te komen, maar de afstand die ik gevoelsmatig van de zwangerschap heb genomen, heeft wel zijn impact gehad… Natuurlijk hou ik van dit kindje, maar het kost me wel meer moeite om ervan te houden en om te beseffen dat hij (of zij) er echt zit.
Veel mensen hebben tegen me gezegd: “Joh wees maar blij dat het er maar 1 is, anders zou het zo druk zijn.” en “Och je hebt toch nog een gezond kindje in je buik, je moet niet stilstaan bij die andere.” En dat kan allebei wel waar zijn, maar toch, ondanks dat het waarschijnlijk met 7 weken al niet meer leefde, is het iets heel raars en wat toch ook, net als een vroege miskraam, blijkbaar een verwerking nodig heeft.
Wat het ook nog moeilijker maakte voor ons, was dat er op internet bijna niets te vinden is over dit ‘verschijnsel’. Het heet ‘disappearing twin’, komt zo heel af en toe eens voor, en de miskraam die er in principe toch bij plaatsvindt, hoeft geen enkele invloed te hebben op de groei en gezondheid van het andere kindje, en vergroot zelfs niet de kans om het andere kindje ook kwijt te raken.
Het kan zijn dat als je dit hebt, je wel vloeit om het dode vruchtje/vruchtzakje af te stoten, maar het komt dus ook voor dat het weer opgenomen wordt in je eigen lichaam.
Vandaag vertelde ik het verhaal aan iemand en toen bleek dat ik het toch nog steeds moeilijker vind dan ik dacht, want ik werd meteen weer heel verdrietig over de baby die we niet gaan krijgen. Daarom heb ik besloten het verhaal en mijn gevoel erbij eens neer te typen. En heel misschien komt een ander dit tegen die hetzelfde heeft en ook de info zoekt die ik zocht…
Groetjes Frey
