Petra
Petra Blog 19 Dec 2011

Het is alweer een jaar of acht geleden

Het is alweer een jaar of acht geleden dat dit allemaal is gebeurd. Ik was toen volgens mij 24 jaar. Eigenlijk heb ik geen zin om het precies uit te rekenen. Ik ben zwanger geweest. Ik had ongewenst seksueel contact (netjes gezegd, niet?) met een man die ik dacht goed te kennen. 

Het was de man van een goede vriendin van mij. Ik gebruikte de pil. Helaas niet regelmatig, ik had geen vriend en nog nooit seksueel contact gehad. Ik heb hem destijds voorgeschreven gekregen omdat ik veel last had van mijn menstruatie. Daags na het gebeurde heb ik de morning-after-pil gehaald bij de huisarts.

Toch wist ik dat ik zwanger zou zijn.
Ik wist dat omdat ik dat als kind al wist. Ik heb als achtjarig meisje een droom gehad waarin me dat was verteld en ben altijd in die droom blijven geloven. Die droom was werkelijk mooi. Mij leek het prachtig zwanger te mogen worden na de eerste seksuele ervaring, er van uit gaande dat dat zou zijn met de man van wie je houdt. Mijn maagdelijkheid was me dus erg waardevol.

Dus dat na een week of twee met hulp van een test bij een vriendin thuis bleek dat ik zwanger was, was dat voor die vriendin meer een schok dan voor mij. Ik wist het tenslotte al. Dat het niet gebruikelijk was dat dat op dat moment al aantoonbaar zou zijn en dat de kans erg klein was, gezien de voorbehoedsmiddelen die ik toch had genomen, drong eigenlijk niet tot me door.

Met hulp van een onbekende vrouw, die aan me zag dat ik zwanger was, heb ik het verhaal aan mijn moeder durven vertellen. Wat mij eigenlijk het meest is bijgebleven is de reactie van mijn vader, die de auto wilde pakken en het huis van die man aan gort wilde rijden. Als ik daaraan denk, aan zijn emotie, komen de tranen nog naar boven. Maar ik was uiteindelijk blij dat ik het had verteld en er actie kon worden ondernomen.

Ik kon het kind niet houden, dat was duidelijk. Toch stak dat, en nog vind ik dat raar. Eén keer heb ik dat mijn moeder durven zeggen. Haar reactie deed me verder mijn mond dichthouden. Ze kon het zich duidelijk niet voorstellen. Het had te maken met het beëindigen van een leven dat net, of nog niet eens, was begonnen. En misschien droomde ik ook nog wel door, tenslotte wist ik dat ik een kind zou krijgen na mijn eerste seksuele ervaring. Dat is dus niet gebeurd. Ongeveer zes weken na het gebeurde, als ik me goed herinner, zat ik bij een abortuskliniek. Wat allemaal vooraf is gegaan weet ik niet meer precies. Wel dat ik bij een vrouw moest komen, die me begon voor te lichten over voorbehoedsmiddelen. Ik begon te huilen en zij vond het laat voor inzicht. Toen ben ik maar boos geworden. Ik wist ook geen andere reactie. Ik ben teruggegaan naar de wachtkamer waar mijn moeder op me zat te wachten. Ik was toen zo blij dat ze bij me was. Zij heeft die vrouw heel duidelijk gemaakt wat er was gebeurd. Wat ze precies heeft gezegd weet ik niet meer, maar daarna was die vrouw ineens heel vriendelijk, vol begrip, en vertelde me enkel nog hoe de abortus in zijn gang zou gaan.

Een abortus, zo vlak na een dergelijke ervaring, is absoluut niet pijnloos, zoals in veel voorlichtingsverhaaltjes wordt verteld. Ik heb gehuild, geschreeuwd en was intens verdrietig. Ik was kapot, letterlijk en figuurlijk. Mijn lichaam, waar ik eens trots op was, wat ik beschouwde als iets heiligs, was niet alleen ontheiligd, maar werd op dat moment volledig verwoest.

Ik heb spijt van alles wat er is gebeurd. Nog heel lang heb ik lopen bedenken wat ik allemaal vast wel had kunnen doen om het te voorkomen en waarom ik het dan toch heb laten gebeuren. Ik zou het goed willen maken, willen herstellen. Mijn droom was zoveel mooier…

Een aantal jaren later kreeg ik de man waar ik nu bijna 5 jaar mee ben getrouwd. Ik ben blij met hem, en hij met mij. Misschien mocht ik na deze ervaring dan toch wel mijn tweelingsziel ontmoeten, of zo. We houden van elkaar en dat is zo’n stevig gevoel. Maar op seksueel gebied waren er nog steeds haperingen, om het maar zo te noemen. Soms ging het goed, soms ook helemaal niet en lag ik te huilen in bed. Ik ben zo blij dat mijn man hier tegen kan, zoveel geduld met me heeft en me zelfs troost.

En nu, nu ben ik zelfs misschien zwanger. Ik heb ooit gezegd dat als ik weer zwanger zou zijn, ik mijn verleden achter me zou kunnen laten. Ik hoop echt gelijk te hebben. Zwanger worden was voor mij een enorme stap. Ik zei steeds niet aan kinderen toe te zijn, maar voelde dat dat allang zo was.

Ben een half jaar terug gestopt met de pil (omdat ik vond dat die niet goed was voor mijn lichaam, niet om zwanger te worden, ohnee…) Daarna hebben we steeds op een zeer veilige manier seks gehad. Hij mocht er gewoon niet in, vaak zelfs niet met condoom. Het idee om zwanger te worden was nog te eng. Door het beseffen dat ook het maken van een nieuw mensje vanuit liefde iets heiligs was, en dat ook in mijn hart te voelen, durfde ik het toch aan.

Die nacht heb ik niet meer kunnen slapen. Steeds bevloog me een angst, juist op een moment als ik er niet aan dacht: Owjee, ik kan zwanger zijn…

Ik heb dit uitgesproken naar mijn man. Hij luistert en voelt mee. Op dat moment besefte ik dat het nu heel anders is, zou zijn. ‘Owjee, ik kan zwanger zijn’ heeft geen angstige lading meer.
Ik durf nog niet te testen, maar als de test positief is, ben ik zielsgelukkig, dat weet ik wel. 

Reageer op artikel:
Het is alweer een jaar of acht geleden
Sluiten