Het consultatiebureau
Vandaag heb ik kennis gemaakt met een hele nieuwe wereld, het consultatiebureau. Met een luiertas vol spullen en de maxicosy aan m’n arm kwam ik 10 minuten voor tijd binnen. Of ik niet wist dat ik eerder moest komen? Eh ja, en dat ben ik dus ook, 10 minuten om precies te zijn.
Ik besluit de blikken te negeren en over te gaan tot het uitkleden van mijn spruit. Benieuwd naar het resultaat, loop ik naar de weegschaal en leg haar zachtjes neer. Op dat moment begint ze echter spontaan te spugen en te plassen. Terwijl zij vrolijk rond spartelt in een smurrie die ze kennelijk als prettig ervaart, vraag ik me als nieuwbakken moeder wanhopig af hoe ik bij de handdoek kom die 2 meter verderop ligt, zonder mijn dochter alleen te laten. Gelukkig schiet de verpleegkundige, met een meewarige blik, te hulp en terwijl zij mijn spartelende dochter omhoog houdt probeer ik, met een verhit hoofd, haar rug droog te krijgen. Ineens begrijp ik waarom 10 minuten niet genoeg is. Na het meten krijg ik het advies haar maar gauw iets aan te trekken voordat er nog meer lichaamssappen ontsnappen.
Moet je al weg? Moet ik al weg?
Nee, natuurlijk niet, ik heb zo nog een afspraak met de arts. Waarom ik haar al aangekleed heb dan? En weer wordt me iets duidelijk. Iets aantrekken staat voor alleen een luier, want de arts zit in het kamertje ernaast te wachten tot ik met mijn dochter, gehuld in luier en badcape, langs kom voor de controle. Terwijl ik haar opnieuw ontdoe van alle kleren ben ik blij dat ik inmiddels 4 weken ervaring heb. Had ik dit een maand eerder moeten doen dan waren we inmiddels een half uur verder geweest.
Hoewel de arts praat op een toon die suggereert dat ze op het punt staat je te gaan vertellen dat je kind iets ernstigs onder de leden heeft, is ze eigenlijk best vriendelijk en ik besluit haar een kans te geven. Een kans die ze deze keer in ieder geval volledig benut om in een goed blaadje te komen. Ja, ze is veel gegroeid, maar ach er is nog zo weinig over te zeggen als ze zo jong zijn en ze doet het prima hoor.
In stilte geef ik mijn dochter een staande ovatie voor dit resultaat en het feit dat ze geen kik geeft terwijl ze toch aan alle kanten geknepen wordt.
Even later stap ik met een slapend kind in de auto. Dit hebben we ook weer gehad. Met iets meer vertrouwen kijk ik uit naar de volgende afspraak, hoewel het feit dat ze dan haar eerste inenting krijgt me wel wat zorgen baart. Terwijl ik rustig naar huis rijd bedenk ik me ineens dat ik dan trouwens alweer aan het werk ben en de volgende afspraak op de vrije dag van mijn geliefde is. Met een glimlach zet ik de radio iets harder en neurie vrolijk mee. Wat kan het leven toch mooi zijn.
