Digi-baby
Mensen horen graag ons verhaal. Sterker nog ze hangen aan mijn lippen als ik het vertel. Als ik er al zelf niet over begin dan komen al snel de vragen: “Vertel nog eens, hoe hebben jullie elkaar ook alweer ontmoet?” Of “Ik hoorde dat jullie elkaar kennen via…, hoe ging dat dan, zijn daar wel leuke mensen….?”
Het fascineert blijkbaar, het spreekt tot de verbeelding en er zit een vleugje spanning aan. Het levert nog wel eens bewonderende blikken op. En toch; iedereen kent het. Het is er een hele hippe bedoening, het is er helemaal anno nu. De glossy’s staan er vol van: welke het populairst zijn, de do’s en de dont’s ter plaatse, de entreekosten. Zelfs opiniebladen als de Elsevier en HP de Tijd weiden er met grote regelmaat artikelen aan.
Volgens de statistieken heeft 1 op de 3 singles er wel eens één bezocht en een groot aantal blijft er regelmatig komen. Notoire singles worden zelfs aangespoord door aanhangers van het fenomeen om er ook een bezoekje te brengen. De truc van deze plek is eigenlijk dat het verslavend werkt, je blijft er komen, je bent razend nieuwsgierig. Eigenlijk kunnen we wel stellen dat het een hype geworden is.
Ja, je partner via een datingsite ontmoeten is helemaal hot en verdomd leuk!
Ik heb vol gas gegeven op de elektronische snelweg. Een walhalla van leuke mannen…tjonge waar moest ik beginnen, hoe pak je zoiets aan? Ik -met mijn vooroordelen dat datingsites alleen maar voor kneusjes zijn- zat nu hele weekenden in mijn joggingbroek met een fles wijn er vrolijk op los te sjansen en te flirten. Mijn zorgvuldig uitgekozen foto’s (zomers bruin, breeduit lachend, haren in de wind op strand) en een persoonomschrijving waar ik veel aandacht aan had besteed deden het werk. De berichtjes stroomden binnen. Wat ego strelend!
En ja natuurlijk ben je sceptisch en op je hoede als de toegestuurde foto wel heel erg op die man uit Coca Cola reclame lijkt. Of als de man in kwestie schrijft op zoek te zijn naar een ‘open en vrije’ relatie. Of als je bestookt wordt met complete passages uit een flutromannetje. Foto’s van mannen met hun auto/motor/boot, beloven ook niet veel goeds. En dan hebben we nog niet eens over de types (HBO opgeleid) die nog geen behoorlijk Nederlandse volzin kunnen spellen. Kortom; het is geen sinecure om in dit oerwoud van loslopende mannen een geschikt exemplaar te vinden. Een beetje kennis van de werving- en selectie branche is zeker een pré. Alhoewel de zoekmachine volgens de door jouw ingegeven wensen (leeftijd, woonplaats etc.) aan de slag gaat, slaat die de plank wel eens mis. Ik weet niet wat er bij mij gebeurde maar een tijdlang circuleerden mijn gegevens blijkbaar in de 50+ regionen met alle gevolgen van dien….hé bah, niet voor mij…
Inmiddels is mijn internet-dating verhaal een anekdote geworden want zoals ik al zei: ik heb vol gas gegeven. Al met al ben ik maar een maand lid geweest van, voldoende om de man van mijn dromen te vinden en nu zwanger te zijn van ons eerste kindje! Op de langste dag van het jaar, 21 juni 2005 vond de eerste ontmoeting plaats en omstreeks 26 augustus 2006 wordt deze internetbaby geboren…..als dat geen gas geven is!
Je kunt je voorstellen dat ik nu de grootste ambassadrice van het internetdaten ben geworden: “hup internet, hup internet”. Ik heb legio vrijgezelle vriendinnen wegwijs gemaakt op het wereldwijdeweb en op saaie verjaardagsfeestjes zijn mijn avonturen echte dijenkletsers. En nu….
ik heb meer dan waar voor mijn geld gekregen (wat kosten al die avondjes in de kroeg eigenlijk, lidmaatschappen van sportscholen, singlevakanties…..).
Mijn huis staat te koop, ik ga vanuit de Randstad verhuizen naar de Gelderse Valei, ik heb mijn baan opgezegd, ik ga samenwonen en ik word moeder. Binnen een jaar is niets meer wat het was……en
I LOVE IT!
