Petra
Petra Blog 15 Dec 2011

De geboorte van ons eerste kindje

In de nacht van zaterdag op zondag had ik al een beetje last van mijn onderrug. Dat kon van alles zijn, dus gewoon doorgeslapen. Tot 01.30 uur; de pijn in mijn onderrug werd heviger en straalde door naar mijn buik en benen. Het werd als golven steeds erger en dan weer langzaam minder. Zouden dit weeën zijn? Zoals over alles de laatste maanden, twijfelde ik enorm. Na een half uur afwachten m`n man toch maar wakker gemaakt: Ik denk dat het is begonnen, wat denk jij, zijn dit nu weeën? Hij is gelukkig besluitvaardig; dit is het begin van de bevalling.

De pijnscheuten volgen elkaar steeds sneller op. Ik ga douchen, het warme water biedt verlichting. M`n man kan toch niet meer slapen en dus gaat hij ook maar douchen en aankleden. Inmiddels komen de weeën al om de 5 minuten en dus is het tijd om de verloskundige te bellen. Het is dan ongeveer 04.00 uur. Als er een half uur later nog niemand is en de weeën vaker en heftiger komen en gaan, belt m`n man opnieuw. Maar daar is ze gelukkig al.
De weeën zijn pijnlijk, vooral in mijn heupen, maar met hulp goed op te vangen. Ik blijk al 5 cm. ontsluiting te hebben, dat gaat snel! De verloskundige laat de kraamzuster komen en alles wordt in gereedheid gebracht voor de bevalling.

Bij de volgende controle heb ik al bijna volledige ontsluiting. Ik moet de laatste weeën wegpuffen en mag dan gaan persen. Na wat worstelen krijg ik de slag te pakken. En dan, na een klein uurtje persen, wordt om 06.50 uur onze dochter geboren.
Het is ongelooflijk om haar uit me te voelen komen. Ik hoor de verloskundige zeggen dat het een meisje is en het volgende moment wordt ze, warm en glibberig, op mijn buik gelegd. Het is echt een wonder. Ik heb nog steeds m`n man zijn hand vast, we hebben een dochter gekregen!

Na de blijdschap van het eerste moment verandert langzaam de stemming. Eerst is alles nog in orde. Onze dochter wordt nagekeken en gezond verklaart, de zuster maakt de eerste foto`s. Maar dan wil de placenta niet loslaten en ik verlies behoorlijk wat bloed. Er wordt besloten om naar het ziekenhuis te gaan. De ambulance komt en plotseling wordt alles wazig. Er wordt aan me getrokken, ik krijg twee infusen, zuurstof en mensen roepen mijn naam. Het is allemaal onwerkelijk. Voor ik het goed en wel besef lig ik in het ziekenhuis. M`n man en onze baby zijn er ook (achter de ambulance aangereden). Er wordt hardhandig op mijn buik geduwd om de placenta los te krijgen, zonder succes. Ik raak in paniek, van de pijn en de verwarring. M`n man heeft het ook moeilijk.

Een vriendelijke zuster praat me rustig, ik moet naar de operatiekamer waar (onder narcose) de placenta eindelijk verwijdert wordt. M`n man blijft met onze dochter achter op de afdeling Verloskunde. Ze wordt lekker ingepakt in een warm bedje en onder een lamp gezet. Ze heeft het erg koud gekregen in de maxi cosi. Wanneer ik bijkom uit de narcose heb ik het ook erg koud (door het hevige bloedverlies – 2,5 liter – is mijn temperatuur gedaald tot 34 graden) M`n man is bij me, de vriendelijke zuster heeft onze dochter even meegenomen naar de koffiekamer. 

Terug op de afdeling Verloskunde kan ik haar eindelijk eens goed bekijken. Het is inmiddels ongeveer 11.00 uur. Ze wordt bij me in bed gelegd, zo houden we elkaar warm. Ik krijg bloed toegediend, het komt allemaal goed.
We krijgen beschuit met muisjes en genieten van het moment met z`n drieën. Je bent de mooiste en liefste baby van de wereld.

De geboorte van ons tweede kindje
Op maandag 5 mei verlies ik rond de middag wat vocht. Ik ben dan 35 weken en 5 dagen zwanger. Het lijkt er toch op dat mijn vliezen gebroken zijn, maar het is nog lang geen tijd om te bevallen dus ik wacht het nog even af. Ook na mijn middagdutje blijf ik vocht verliezen. Ik vertrouw het niet. M`n man is onbereikbaar, toch maar de verloskundige gebeld. Ze vraagt me om 16.00 uur langs te komen. Het vochtverlies neemt toe en na het onderzoek is het wel duidelijk dat mijn vliezen echt gebroken zijn. De verloskundige overlegt met het ziekenhuis, omdat ik nog lang niet uitgerekend ben, moet ik worden opgenomen. Aan het begin van de avond zitten we dan ook in het ziekenhuis. Onze oudste hebben we bij opa en oma gebracht.

In het ziekenhuis krijgen we te horen dat de bevalling, mocht deze beginnen, niet wordt tegengehouden. En als de bevalling niet vanzelf op gang komt, gaan ze met 37 weken de bevalling inleiden, wat normaal ook in week 42 pas kan plaatsvinden., wat normaal ook in week 42 pas kan plaatsvinden.. Vanwege infectiegevaar willen ze mij en de baby goed in de gaten houden, daarom moet ik in het ziekenhuis blijven.

Daar lig ik dan opeens in het ziekenhuis terwijl thuis de verbouwing nog lang niet klaar is.  We moeten allebei even aan het idee wennen en hopen dan ook dat de bevalling nog even op zich laat wachten. Dat wachten ben ik na een paar dagen helemaal zat, gelukkig mag ik dan even naar huis, op weekendverlof. Het is heel mooi weer en het is dan ook heerlijk om even thuis te zijn bij m`n man en dochter. Zondagmiddag lig ik weer in het ziekenhuis. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat de bevalling woensdag (als ik 37 weken zwanger ben) ingeleid zal worden. Misschien is het maar beter ook zo. Ik kan nog even 2 dagen uitrusten en thuis hebben ze nog een paar dagen om de verbouwing zo ver mogelijk af te krijgen.  Maandag heb ik, net als de afgelopen week, af en toe harde buiken. `s Avonds om 23.00 uur gaat dit over in weeën . Na anderhalf uur twijfelen of het wel echt weeën zijn, druk ik op de bel voor de zuster. Ik wordt meegenomen naar de verloskamer. De zuster wil eerst een CTG maken om te kijken hoe het met de baby gaat en hoe de weeën zich ontwikkelen. Ze heeft het idee dat we alle tijd hebben, de verloskundige laat ze nog even slapen. Ik vertel dat de bevalling bij de eerste wel snel ging en ook nu worden de weeën sneller heviger en de tussentijd steeds korter. We bellen dan ook m`n man en de verloskundige toch uit bed.

Als hij binnenkomt, zijn de weeën hevig en bijna continu. Er is geen tijd meer voor een gezellig praatje. Bij de eerste controle heb ik 5 cm ontsluiting en na 20 minuten is het al 7 cm. Niet veel later moet ik de laatste pijnlijke weeën wegzuchten, ik knijp m`n man bijna fijn. Dan om kwart over twee mag ik gaan persen en een kwartier later om 2.33 uur wordt onze zoon geboren. Ons ongelooflijke kleine wonder, hij valt al snel heerlijk bij me in slaap.

Nu komt het denk ik, nu de placenta nog. Al snel blijkt dat het weer niet gaat lukken. De navelstreng breekt af en bij elke kramp verlies ik meer bloed. M`n man zegt dat ik wit wegtrek, ik voel me niet lekker worden. De gynaecoloog wordt opgepiept, evenals de rest van het o.k.-team. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat ik eindelijk weggebracht wordt. Ik ben blij met de narcose, blij dat het eind in zicht is.

Wanneer ik bijkom heb ik ijskoud en tril over mijn hele lichaam, ik heb weer veel bloed verloren (2,5 liter)
Gelukkig lig ik niet veel later op de kamer samen met m`n man en ons kleine mannetje; wat ben je mooi en ontzettend rustig. We moeten alledrie even bijkomen van deze heftige nacht, maar wat fijn om eindelijk met z`n drieën te zijn. 

Reageer op artikel:
De geboorte van ons eerste kindje
Sluiten