Broertje of zusje?
Donna is onze dochter en ze is 23 december 2005 4 jaar geworden. Vanaf januari dit jaar gaat ze voor het eerst naar de basisschool. Op het moment ben ik 21 weken zwanger van ons tweede kindje. Als je zwanger bent op iets oudere leeftijd, wordt het risico dat er iets fout gaat wel wat groter. Daarom wilden we ook graag onderzoek laten doen naar bepaalde afwijkingen bij ons ongeboren kind.
Wij hebben de combinatietest laten doen, waarbij ze een kansbepaling doen. Je hebt dus geen absolute zekerheid. Deze combinatietest bestaat uit twee onderdelen, de NT-meting (nekplooimeting) en de eerste trimester serumtest. Er wordt dan wat bloed afgenomen en in het bloed wordt het gehalte van een tweetal stoffen gemeten. Met de combinatie van de gegevens van de echo, de gegevens uit het bloedonderzoek, de leeftijd van de zwangere vrouw en de zwangerschapsduur, kan worden vastgesteld of er een verhoogde kans bestaat op het krijgen van een kind met het Down syndroom. Een kans wordt verhoogd genoemd als de kans groter is dan 1 op 200. Bij ons was de uitslag 1 op 1900. Voor ons geen reden om verder onderzoek te laten doen. Met 20 weken kregen we een tweede echo, waarbij uitgebreid werd gekeken of alle organen van de baby in orde waren. Ze kunnen natuurlijk nooit alles uitsluiten, maar dit zag er allemaal prima uit. We zijn heerlijk aan het genieten van de bewegingen van het kleine mensje in mijn buik.
Donna vindt het vooral heel spannend of ze een broertje of een zusje krijgt. Zij wil heel graag een zusje, dat ze dan lekker in haar kinderwagen stopt en waarmee ze gaat wandelen. Ze ligt ook vaak met haar oor te luisteren op mijn buik. Ik vertel haar dan dat de baby misschien wel lekker aan het zwemmen is of aan het koppeltje duikelen. Kan dat dan mama? Ja.,want de baby heeft nog heel veel ruimte in mama’s buik en kan nu nog goed bewegen. O ja en als de baby groot genoeg is komt de baby uit mama’s billen.
Toen ik zwanger was van Donna heb ik ontzettend veel gegeten.Voor de zwangerschap woog ik 55 kilo en aan het einde van de zwangerschap gaf de weegschaal 85 kilo aan. Toch een beetje teveel van het goede. De keuze om thuis te bevallen is heel goed geweest. Maar ja, er zijn altijd dingen die je niet weet als het je eerste kindje is. Zo wist ik natuurlijk niet wat je moest gaan voelen. Dus toen ik voorweeën kreeg,voelde dat als een behoorlijke pijn in mijn buik, en ik had zoiets van dit kan niet normaal zijn, dit heeft niets met de bevalling te maken, ik zal wel een darmontsteking hebben. We wilden bijna een ambulance laten komen.
De bevalling heeft alles met elkaar 17 uur geduurd, best wel lang vond ik, maar ik kon me er gelukkig wel volledig aan overgeven, waardoor ik de natuurlijke drugs veelvuldig tot me kreeg. Toen onze dochter werd geboren, was dat het mooiste van alles wat ik ooit had meegemaakt. Ze was zo volmaakt. Mijn gevoelens waren nog nooit zo groot geweest. Het was overweldigend. Ik was in staat om met mijn hechtingen de trap op te lopen en aan de buurvrouw te vragen of zij wist waarom mijn baby zo benauwd was.
Slapen kon ik die avond ook niet, maar toen ik uiteindelijk toch in slaap viel, was ik in mijn droom of mijn kind kwijt of ik was haar vergeten mee te nemen.
Nu is ze alweer 4 jaar en gaat naar de basisschool.
Je kind steeds een klein stukje loslaten, dat is voor mij het moeilijkste wat er is. Straks sta ik niet meer alleen te wachten op het schoolplein, maar met een broertje of een zusje…
