Als zorgen stilletjes groeien: wat als verslaving je gezin binnensluipt?
Het is zo’n onderwerp waar je liever omheen loopt. Je hebt het druk met je kinderen, werk, huishouden en alles ertussenin. En dan sluipt er iets binnen wat je niet meteen herkent. Maar op een gegeven moment merk je dat het toch iets groters is. Iets hardnekkigers. Iets waar woorden als hulp en herstel ineens serieuzer gaan voelen. Op platforms als www.connection-sggz.nl zie je dan hoe vaak dit voorkomt. Niet alleen bij ‘anderen’, maar gewoon… bij mensen zoals jij en ik.
Wanneer zorgen langzaam veranderen in patronen
Veel moeders herkennen dat ze jarenlang bezig zijn geweest met zorgen voor ánderen, terwijl ze hun eigen signalen negeerden. Een partner die vaker drinkt dan goed voelt. Of je eigen gebruik van middelen om maar overeind te blijven in een druk leven. Soms is het gewoontegedrag, soms een uitvlucht. Maar wanneer die uitvlucht steeds vaker nodig is, ontstaat er langzaam een patroon. En patronen hebben de neiging zich vast te zetten.
Wat het lastig maakt, is dat verslaving zich vaak stil ontwikkelt. Het begint met ‘een fase’ en eindigt in iets dat je liever niet hardop noemt. Je bent nog steeds een goede moeder, een betrokken vriendin en een zorgzame partner, maar ondertussen is er iets dat je controle probeert over te nemen. En nee, dat betekent niet dat je direct de grip kwijt bent. Het betekent alleen dat het oké is om even te kijken naar wat er speelt.
Geld, herstel en de vraag die vaak het eerst komt
Een van de meest praktische vragen die in zo’n zoektocht naar boven komt, is die over afkickkliniek kosten. Want hoewel zorg in Nederland grotendeels wordt vergoed, zijn er aanvullende kosten die niet onder de standaard zorgverzekering vallen. Deze kosten vallen buiten de basiszorg, maar zijn ze vaak gericht op welzijn, extra begeleiding en rust. En juist dát is soms wat nodig is om duurzaam te herstellen.
Lezen als eerste stap
Wat veel vrouwen helpt, is de drempel verlagen door informatie op te zoeken. Simpelweg lezen over wat verslaving precies is, hoe herstel eruit kan zien, of hoe een traject wordt opgebouwd. Op sommige plekken vind je ook duidelijkheid over bijvoorbeeld wachttijden of intakeprocedures. Dat kan helpen om een eerste stap wat minder groot te maken.
Want praten over hulp vragen is één ding. Het daadwerkelijk doen is iets anders. Als de stap naar een telefoontje nog te groot voelt, kan het fijn zijn om in je eigen tijd te verkennen wat er speelt. Zonder druk. Gewoon, om te voelen of iets herkenbaar is.
Schuldgevoel als onzichtbare last
Zeker in gezinnen met jonge kinderen speelt schuldgevoel vaak een rol. Je wilt er zijn voor je gezin, maar merkt dat je soms simpelweg niet kunt. Omdat je hoofd te vol zit. Omdat je lijf op is. Of omdat je gebruik een manier is geworden om dat gevoel tijdelijk uit te zetten. Die gevoelens mogen er zijn en zijn vaker gedeeld dan je denkt. Hulp zoeken betekent niet dat je faalt. Het betekent juist dat je verantwoordelijkheid neemt. Voor jezelf, en daarmee óók voor je gezin.
En dat is iets om trots op te zijn. Want het is makkelijker om door te ploeteren dan om stil te staan en naar binnen te kijken. Zeker in een maatschappij waarin zorgen voor jezelf lang niet altijd voorop staat.
Kleine inzichten kunnen veel veranderen
En dat is precies de kracht van open durven kijken naar jezelf. Misschien voelt het nog te vroeg om te praten, maar het lezen van eerlijke verhalen of praktische info kan al iets in gang zetten. Zodat je later, als je er klaar voor bent, weet waar je terechtkunt. En dat je dan niet helemaal vanaf nul hoeft te beginnen.
